آيا ننگرى به حال آنان كه به گمان (و دعوى) خود ايمان به قرآن تو و كتبى كه پيش از تو فرستاده شده آوردهاند، چگونه باز مىخواهند داورى به طاغوت برند در صورتى كه مأمورند كه به طاغوت كافر شوند؟! و شيطان خواهد كه آنان را گمراه كند گمراهى دور (از هر سعادت). (60) و چون به آنها گفته شود كه به حكم خدا و رسول بازآييد، گروه منافق را بينى كه مردم را از گرويدن به تو منع مىكنند. (61) پس چگونه خواهد بود (حال آنها) چون مصيبتى از كردار زشت خود به آنان رسد؟ آن گاه نزد تو آيند و به خدا سوگند خورند كه ما (در كار خود) قصدى جز نيكويى و موافقت نداشتيم! (62) اينانند كه خدا از قلب آنها آگاه است، تو (اى رسول) از آنان روى بگردان و آنها را نصيحت كن و به گفتار دلنشين و مؤثر با ايشان سخن بگو. (63) ما رسولى نفرستاديم مگر بر اين مقصود كه خلق به امر خدا اطاعت او كنند. و اگر هنگامى كه آنان (گروه منافق) بر خود ستم كردند به تو رجوع مىكردند و از كردار خود به خدا توبه نموده و تو هم براى آنها استغفار مىكردى و از خدا آمرزش مىخواستى، در اين حال البته خدا را توبهپذير و مهربان مىيافتند. (64) نه چنين است، قسم به خداى تو كه اينان (به حقيقت) اهل ايمان نمىشوند مگر آنكه در خصومت و نزاعشان تنها تو را حَكَم كنند و آن گاه به هر حكمى كه كنى اعتراض نداشته، كاملًا (از دل و جان) تسليم (فرمان تو) باشند. (65)