اين گروهند كه خدا آنان را لعنت كرد، و هر كه را خدا لعن كند ديگر مددكار و ياورى براى او نتوانى يافت. (52) مگر آنان كه از احسان به خلق به هسته خرمايى بخل مىورزند بهرهاى از مُلك خدا خواهند يافت؟ (53) بلكه حسد مىورزند با مردم (يعنى پيامبر و مسلمين) چون آنها را خدا به فضل خود برخوردار نمود. كه البته ما به آل ابراهيم كتاب و حكمت داديم و به آنها ملك و سلطنتى بزرگ عطا كرديم. (54) آن گاه برخى بدو گرويدند و برخى مانع ايمان به او شدند؛ پس (آنان را) كيفر آتش افروخته دوزخ بس است. (55) آنان كه به آيات ما كافر شدند به زودى در آتش دوزخشان درافكنيم كه هر چه پوست تن آنها بسوزد آنان را پوست ديگرى جايگزين كنيم تا (سختى) عذاب را بچشند، كه همانا خدا مقتدر و كارش از روى حكمت است. (56) آنان را كه ايمان آوردند و نيكوكار شدند به زودى در بهشتى درآوريم كه نهرها از زير درختانش جارى است و در آن زندگانى جاويد كنند و براى آنها در بهشت جفتهاى پاكيزه است و آنان را به سايه رحمت ابدى خود درآوريم. (57) همانا خدا به شما امر مىكند كه امانتها را به صاحبانش باز دهيد و چون حاكم بين مردم شويد به عدالت داورى كنيد. همانا خدا شما را پند نيكو مىدهد، كه خدا شنوا و بيناست. (58) اى اهل ايمان، فرمان خدا و رسول و فرمانداران (از طرف خدا و رسول) كه از خود شما هستند اطاعت كنيد، پس اگر در چيزى كار به نزاع كشد آن را به حكم خدا و رسول بازگردانيد اگر به خدا و روز قيامت ايمان داريد. اين كار براى شما بهتر و خوشعاقبتتر خواهد بود. (59)