و خدا داناتر است به دشمنان شما، و همين بس كه خدا دوستدار و ياور (شما) باشد. (45) گروهى از يهود كلمات (خدا) را از جاى خود تغيير داده و گويند: (فرمان خدا را) شنيديم و (از آن) سرپيچيم و (به جسارت گويند) بشنو كه (كاش) ناشنوا باشى؛ و گويند ما را رعايت كن. و گفتار ايشان زبانبازى و طعنه و تمسخر به دين است. و اگر (به احترام) مىگفتند كه ما (فرمان حق را) شنيديم و (تو را) اطاعت كنيم و تو نيز (سخن ما) بشنو و به حال ما بنگر، هر آينه آنان را نيكوتر بود و به صواب نزديكتر، ليكن چون كافر شدند خدا آنها را لعنت كرد، و به جز اندكى ايمان نخواهند آورد. (46) اى كسانى كه به شما كتاب آسمانى داده شد، به قرآنى كه فرستاديم كه مصدّق تورات و انجيل شماست ايمان آوريد پيش از آنكه بر چهرههايى (از اثر ضلالت) خط خذلان كشيم و آنها را واژگون كنيم يا مانند اصحاب سَبت بر آنها لعنت و عذاب فرستيم، و (بترسيد كه) قضاى خدا واقعشدنى است. (47) محققاً خدا گناه شرك را نخواهد بخشيد و سواى شرك را براى هر كه خواهد مىبخشد، و هر كس كه شرك به خدا آورد به دروغى كه بافته گناهى بزرگ مرتكب شده است. (48) نمىبينى آنان را كه دعوى پاكدلى كنند؟ خداست كه هر كه را خواهد از رذائل پاك و منزّه دارد، و به قدر فتيلى (رشته خرما) به كسى ستم نشود. (49) بنگر چگونه بر خدا دروغ مىبافند! و همين (افترا) بس گناهى آشكار است. (50) نديدى آنان كه بهرهاى از كتاب آسمانى داشتند (يعنى جهودان) چگونه به (بتان) جِبت و طاغوت مىگروند و درباره كافران مشرك مىگويند كه راه آنان به صواب نزديكتر از طريقه اهل ايمان است؟! (51)