و هم آنان كه اموال خود را به قصد ريا و خودنمايى به مردم مىبخشند و به خدا و روز قيامت نمىگروند. و هر كه را شيطان يار است بسيار بد يارى است. (38) چه زيانى به آنها مىرسيد اگر به خدا و روز قيامت ايمان آورده و از بهرهاى كه خدا به آنان داده چيزى انفاق مىكردند؟! و خدا به (احوال و نيّات) آنان دانا است. (39) خداوند به مقدار ذرّهاى به كسى ستم نكند، و اگر عمل نيكى باشد زياد گرداند و (به نيكان) جانب خود مزدى بزرگ عطا كند. (40) پس چگونه است (حال آنان) آن گاه كه از هر طايفهاى گواهى آريم و تو را بر اين امّت به گواهى خواهيم؟ (41) در آن روز آنان كه به راه كفر رفته و نافرمانى رسول كردند آرزو كنند كه اى كاش با خاك زمين يكسان بودند، و از خدا سخنى پنهان نتوانند كرد. (42) اى اهل ايمان، هرگز در حال مستى به نماز نياييد تا بدانيد چه مىگوييد (و چه مىكنيد) و نه در حال جنابت (به مساجد آييد) مگر آنكه رهگذر باشيد تا وقتى كه غسل كنيد. و اگر بيمار بوديد يا آنكه در سفر باشيد يا قضاء حاجتى دست داده باشد يا با زنان مباشرت كردهايد و آب براى تطهير و غسل نيافتيد پس به خاك پاك تيمم كنيد، آن گاه صورت و دستها را (بدان) مسح كنيد، كه خدا بخشنده و آمرزنده است. (43) آيا نديدى و ننگريستى به (حال) آنان كه اندك بهرهاى از علم كتاب يافتند كه خريدار ضلالت هستند و همى خواهند كه شما (اهل ايمان) نيز گمراه شويد؟! (44)