و از خدا آمرزش طلب، كه خدا آمرزنده و مهربان است. (106) و هرگز به خاطر مردمى كه با نفوس خود خيانت مىكنند (با اهل ايمان) جدال مكن، كه همانا خدا آن را كه خيانتكار و بد عمل است دوست نمىدارد. (107) (مردم خيانتكار در كار خيانت) از مردم شرم مىكنند ولى از خدا شرم نمىكنند و حال آنكه او با آنهاست هنگامى كه شبانگاه سخنانى ناپسند در دل مىانديشند، و خدا (در آن حال هم) به هر چه كنند آگاه است. (108) به فرض كه شما خود از طرف آنها در زندگانى دنيا دفاع توانيد كرد، كدام كس طرفدارى آنها را روز قيامت خواهد نمود؟ و چه كس به وكالت آنها تواند برخاست؟ (109) و هر كه عمل زشتى از او سرزند يا به خويشتن ستم كند سپس از خدا طلب آمرزش و عفو نمايد خدا را بخشنده و مهربان خواهد يافت. (110) هر كه گناهى كند به خود زيان رسانده، و خدا دانا و كارش از روى حكمت است. (111) و هر كس خطا يا گناهى از او سر زند و تهمت به بىگناهى بندد مرتكب بهتان و گناه بزرگ و آشكارى شده است. (112) و اگر فضل و رحمت خدا شامل حال تو نبود گروهى از آنان (دشمنان اسلام) همت بر آن گماشته بودند كه تو را از راه صواب دور سازند، حال آنكه آنها خود را از راه حق و صواب دور ساخته و به تو هيچ زيانى نتوانند رسانيد و خدا به تو اين كتاب (قرآن مجيد) و (مقام) حكمت (و نبوت) را عطا كرده و آنچه را كه نمىدانستى به تو بياموخت، و خدا را با تو لطف عظيم و عنايت بىاندازه است. (113)