دوران امام هادى عليه‌السّلام، با مشكلات و نابسامانيهاى جامعه اسلامى، بويژه پيروان اهل‌بيت عليهم‌السّلام و ترفندها و تلاشهاى مذبوحانه مخالفان اين خط اصيل اسلام- بويژه حكمرانان عبّاسى- در جهت نابودى آن، آشنا شد.

او با آنكه بيش از دو سال از سنّش نمى‌گذشت مى‌ديد كه چگونه «بيت امامت» هر گاه و بيگاه از سوى دستگاه خلافت عباسى مورد بازرسى و تفتيش قرار مى‌گيرد و عادى‌ترين فعّاليّتهاى پدر بزرگوارش تحت نظر مأموران حكومتى است. و نيز مى‌ديد كه مزدوران حكومت عباسى با چه قساوت و دلسنگى‌اى پدر ارجمندش را در دل شب به «دارالخلافه» مى‌برند. خدا مى‌داند تا گاه بازگشت امام دهم (ع) بر اين فرزند چه مى‌گذشت.

از سوى ديگر، او بيش از همه از مقام معنوى و اخلاقى پدر، و رسالتى كه اين اختر فروزنده الهى در جهت روشن كردن محيط جامعه اسلامى و افكار امّت مسلمان، بر عهده داشت، آگاه بود و از اينكه خفّاشان كوردل و ظلمت جو، مانع تابش اين نور الهى بر دلهاى شيفته و عاشق حق مى‌شدند، سخت متأثر بود. او در تمامى صحنه‌هاى زندگى پيشواى دهم عليه‌السّلام، يار و مونس آن حضرت بود و هيچ گاه از او جدا نشد.

پدر بزرگوارش نيز به او علاقه فراوان داشت و برايش مرتبه‌اى والا و بى‌نظير قائل بود، چندان كه در نامه‌اى كه به يكى از يارانش نوشت، در شأن او فرمود:

فرزندم «ابومحمّد» ازنظر سرشت و طبيعت، خيرخواه ترين چهره خاندان محمّد (ص) واز نظر حجّت و برهان، معتبرترين و مطمئن‌ترين آنان است. او پسر بزرگتر و جانشين من است و رشته‌هاى امامت و احكام آن به وى مى‌رسد؛ بنابراين هر چه تاكنون از من مى‌پرسيدى از او بپرس كه آنچه بدان نياز مى‌رود، نزد اوست. [1]

فضايل و كمالات معنوى و اخلاقى‌

يازدهمين پيشواى شيعيان، در برخوردارى از فضايل و كمالات اخلاقى آيينه تمام‌نماى رسول خدا (ص) و امامان پيشين عليهم‌السّلام بود. بنابراين، تمامى‌آن ارزشهاو والاييهايى‌

[1] - اصول كافى، ج 1، ص 327-328