امام هادى در تجليل از مقام او مى‌فرمايد:

سليل، بركنده شده از آفتها، پليديها و ناپاكيهاست.

در فضل و مقام اين بانو همين بس كه امام عسكرى (ع) او را بظاهر وصىّ خود قرار داد و توصيه‌هاى لازم در امر امامت را بدو كرد؛ از اين رو، وى پس از شهادت فرزند بزرگوارش امام عسكرى (ع) ملجأ و پناهگاه شيعيان بود و سرگردانان در امر امامت به او مراجعه مى‌كردند و با چهره‌اى گشاده و دلى شاد و مطمئن از حضورش باز مى‌گشتند.

«احمد بن ابراهيم» مى‌گويد:

در سال 262 بر «حكيمه» دختر امام جواد (ع) وارد شدم و از او درباره دينش پرسيدم. او امامان خود را نام برده، سپس گفت: هم اكنون پيشواى من «حجّة بن الحسن» است.

- آيا او را ديده‌اى يا خبرش را شنيده‌اى؟

- خبر او را از ابو محمّد عليه‌السّلام شنيدم كه درباره وى به مادرش وصيت كرده بود.

- اكنون اين مولود كجاست؟

- از ديده‌ها پنهان است.

- (در اين صورت) شيعيان به چه كسى مراجعه كنند؟

- به «جدّه»، مادر ابومحمّد عليه‌السّلام.

- از كسى پيروى كنم كه به زنى وصيّت كرده است؟!

- او به حسين بن على عليهماالسلام تأسّى كرده است، چه آنكه او براى اينكه به على بن حسين زيانى نرسد خواهرش زينب را وصىّ خود قرار داد. [1]

در كنار پدر

حدود 23 سال از زندگى امام حسن عسكرى (ع) در كنار پدر بزرگوارش سپرى شد.

امام (ع) در اين مدّت به نسبت طولانى، ضمن بهره‌گيرى از مكتب تربيتى پدر بزرگوارش و كسب آمادگيهاى لازم براى عهده‌دارى رسالت بزرگ امامت در شرايطى مشابه شرايط

[1] - كمال الدّين و تمام النعمة، ج 2، ص 507؛ الانوار البهيّه، ص 250