كوچك آتش جهنّم باشم. [1]

اين حالت معنوى و عرفانى، پيشواى يازدهم (ع) را به عبادتى هميشگى واداشته بود.

محدوديّتهاى اجتماعى اعمال شده از سوى دستگاه خلافت عبّاسى در حقّ آن حضرت و زندانهاى پياپى، فرصت افزونى در اختيار آن گرامى قرار مى‌داد تابيشتر بتواند با معبود خويش انس بگيرد. «ابو هاشم جعفرى» كه در زندان با امام (ع) هم بند بوده، مى‌گويد:

امام حسن (ع) در زندان روزه مى‌گرفت و چون افطار مى‌كرد ما نيز همراه او بر سر سفره مى‌نشستيم و از غذايى كه خدمتكارش براى او مى‌آورد، مى‌خورديم. [2]

در دورانى كه امام (ع) در زندان معتمد به سر مى‌برد، خليفه بطور مرتّب جوياى حال آن حضرت بود. خبرى كه از زندانبانان دريافت مى‌كرد، اين بود كه وى روزها را روزه مى‌گيرد و شبها را با نماز و عبادت سپرى مى‌كند. [3]

امام (ع) به نماز اوّل وقت اهميّت مى‌داد. «ابو هاشم» مى‌گويد:

خدمت ابومحمّد (ع) شرفياب شدم. مشغول نوشتن نامه‌اى بود. چون گاه نماز رسيد، حضرت نوشته را به كنارى گذاشت و به اقامه نماز پرداخت. [4]

ب- احسان و انفاق

امام عسكرى (ع) گرچه خود در نهايت زهد و پارسايى زندگى مى‌كرد و از آن همه پولها و وجوهات شرعيّه اى كه شيعيان، از نقاط مختلف سرزمين اسلامى توسط وكلاى آن حضرت براى او مى‌فرستادند، جز به مقدار ضرورت براى خود برنمى‌داشت؛ ولى درماندگان و نيازمندان از سفره گسترده احسان و كرم آن گرامى استفاده مى‌كردند.

بخششهاى امام (ع) به افراد به دو شكل انجام مى‌گرفت:

1- از طريق خود آن حضرت: در اين مورد نمونه‌هاى زيادى در تاريخ ثبت شده‌

[1] - نور الابصار، ص 294

[2] - اعلام الورى، ص 354

[3] - اثبات الوصيّة، ص 215-216؛ مهج الدعوات، ص 275

[4] - بحارالانوار، ج 50، ص 304