درس دوم: شرايط سياسى- اجتماعى دوران امامت‌

امامت‌

پيشواى يازدهم عليه‌السّلام، در سال 254 هجرى قمرى، پس از شهادت پدر بزرگوارش امام هادى (ع) در حالى كه 22 سال و اندى از عمر شريفش مى‌گذشت، عهده‌دار منصب امامت شد و مدّت امامتش حدود شش سال بود. [1]

امامت آن بزرگوار، همچون ديگر امامان عليهم‌السّلام از سوى خدا و با معرّفى و نصّ امام پيشين، تعيين گشت. در زير به دو نمونه از نصّ امام هادى (ع) بر جانشينى فرزندش امام عسكرى (ع) اشاره مى‌كنيم.

على بن عمر نوفلى مى‌گويد:

در محضر ابوالحسن (ع) در حياط خانه‌اش بودم كه فرزندش محمّد [2] بر ما گذر كرد. عرض كردم: فدايت شوم! آيا اين پيشواى ما پس از شماست؟ فرمود: خير، پيشواى شما پس از من فرزندم «حسن» است. [3]

يحيى بن يسار قنبرى مى‌گويد:

ابوالحسن (ع) چهار ماه پيش از رحلتش در مورد جانشينى فرزندش «حسن» و اينكه امر امامت پس از وى به او منتقل مى‌شود، توصيه كرد و من و جمعى از دوستان را بر آن گواه گرفت. [4]

[1] - ر. ك. اعلام الورى، ص 349

[2] - وى، فرزند بزرگ امام (ع) بود كه مقامى والا، اخلاقى وارسته و دانشى گسترده داشت؛ چندان كه بسيارى از شيعيان، او را درمقام جانشينى پدر مى‌ديدند، ولى وى در زمان حيات امام هادى (ع) درگذشت و هم اكنون مزار شريفش در عراق مورد توجه و زيارت عام و خاص مردم است

[3] - اعلام الورى، ص 350؛ كافى، ج 1، ص 325

[4] - اعلام الورى، ص 351؛ كافى، ج 1، ص 325