معتمد از وى خواسته بود براى طولانى شدن خلافتش دعا كند، حضرت براى طولانى شدن عمر او دعا كرد نه خلافت وى.

از آنچه گفته شد، شرايط دشوار زندگى امام عسكرى (ع) و چگونگى رفتار خلفا با آن حضرت روشن شد. امام (ع) در شرايط عادى علاوه بر مراقبتهايى كه از آن حضرت مى‌شد، مى‌بايست هفته‌اى دو بار- روزهاى دوشنبه و پنج شنبه- در دربار حضور پيدا كند. مناسبترين زمان ديدار مردم با آن حضرت همين دو روز بود. مردم بر سر راه آن گرامى مى‌نشستند و به هنگام عبور امام (ع) از مقابل آنان، خواسته‌ها و مشكلاتشان را مطرح مى‌كردند و از آن حضرت پاسخ مى‌گرفتند.

خلفاى معاصر امام حسن (ع) به اين مقدار از فشار و محدوديت بسنده نمى‌كردند، بلكه هر از چند گاهى، آن حضرت را به زندان مى‌افكندند. [1] در زندان نيز بر امام (ع) سخت مى‌گرفتند و حضرتش را تحويل افرادى همچون «على بن اوتامش»، «نحرير»، [2] «يحيى بن قتيبه» و ... مى‌دادند كه با خاندان پيامبر (ص) كينه و دشمنى خاصّى داشتند و از اذيّت و آزار آن حضرت دريغ نمى‌ورزيدند.

آنان نيز زندانبانانى را بر امام (ع) مى‌گماردند كه خشن‌ترين و شرورترين افراد بودند. [3] زندانبانان موظف بودند در طول 24 ساعت بر در زندان نگهبانى دهند و يك لحظه از آن دور نشوند. با اين حال، هر پنج روز يك بار عوض مى‌شدند و نيروهاى جديدى جايگزين آنان مى‌شدند. [4]

[1] - از برخى روايات برمى‌آيد كه معتمد نيز امام (ع) را به زندان افكنده است. در روايتى پس از اشاره به پيشگويى امام (ع) مبنى براينكه در سال 260 حادثۀ ناگوارى براى من رخ مى‌دهد، از قول مادر امام (ع) آمده است كه در ماه صفر سال 260 امام (ع) همراه برادرش «جعفر» در زندان «على بن جرين» بود و معتمد بطور مرتّب از رئيس زندان وضع آن حضرت را جويا مى‌شد و او گزارش مى‌كرد كه امام روزها را روزه مى‌گيرد و شبها را به نماز سپرى مى‌كند (بحار الانوار، ج 50، ص 313-314). با توجه به اينكه شهادت امام (ع) در ماه ربيع‌الاول همين سال بوده است، معلوم مى‌شود كه آن حضرت تا روزهاى آخر زندگى‌اش در زندان خلفا به سر مى‌برده است

[2] - مورخان درباره «على بن اوتامش» نوشته‌اند: «وَ كانَ شَديدَ الْعَداوَةِ لِآلِ مُحَمَّدٍ (ص) غَليظًا عَلى آلِ اَبى طالِبٍ‌.» (الارشاد، ص 342). و دربارۀ «نحرير» نوشته‌اند: «وَ كانَ يُضَيِّقُ عَلَيْهِ وَ يُؤْديهِ‌» (الانوار البهيّة، ص 261)

[3] - صالح بن وصيف درباره زندانبانان امام (ع) گفت: «بدترين و شرورترين كسانى را كه به آنان دست داشتم، بر او گماردم.» (مناقب، ج 4، ص 429)

[4] - ر. ك. بحار الانوار، ج 50، ص 304