امام (ع) مى‌بينيم كه گفت:

چنانچه امر زمامدارى از ميان ما عباسيان بيرون رود، در ميان بنى هاشم هيچ كس بجز وى- به جهت فضل و عفاف و خويشتن‌دارى و زهد و عبادت و اخلاق نيكويش- استحقاق چنين مقامى را ندارد. [1]

چگونگى رفتار «عبيد الله» با امام (ع) و اعتراف او نسبت به آن حضرت، چنان تحوّلى در روحيّه فرزند ناصبى‌اش به وجود آورد كه او نيز همچون پدرش به فضل امام (ع) اعتراف كرد و گفت:

در سامرّا در بين علويان مردى را مانند «حسن بن على» در رفتار و وقار، عفت و نجابت و بزرگوارى و محترم بودن در ميان خاندان خويش و عموم بنى‌هاشم نديدم. همگان آن حضرت را بر بزرگان و محترمين خود مقدم مى‌داشتند. او در نزد افسران، وزرا و عموم مردم نيز همين موقعيّت را داشت. [2]

[1] - ارشاد، ص 339

[2] - همان مدرك، ص 338