عبيداللّه مايل نبود، موفّق از جريان اين ديدار با خبر شود، زيرا آگاهى موفق از چنين ارتباطى بين او و امام، هم براى او عاقبت خوبى نداشت، هم براى امام (ع) كه بدون هماهنگى دستگاه خلافت دست به چنين اقدامى زده بود. از اين رو، پيش از ورود موفّق خطاب به امام (ع) گفت: «هر زمان بخواهيد مى‌توانيد، برويد» و با اين تعبير مؤدّبانه به آن حضرت فهماند كه با آمدن موفّق صلاح نيست او در اينجا بماند. وقتى حضرت بلند شد، دو مرتبه او را در آغوش گرفت و به درباريان دستور داد، حضرت را از جايى عبور دهند كه با موفّق رو به رو نشود. [1]

چند نكته:

1- ظاهر ماجرا گوياى آن است كه اين اقدام امام (ع) بدون اطلاع و هماهنگى دست‌اندركاران حكومت انجام گرفته و حتّى خود وزير نيز تا لحظه ديدار، از آن بى‌خبر بوده است و شايد، امام (ع) به اين جهت عنايت داشته است. از اين رو، روزى را براى اين ديدار انتخاب كرده كه وزير ديدار عمومى داشته و همگان مى‌توانستند در آن روز با او ديدار كنند تا منوط به اطّلاع و اجازه قبلى نباشد.

2- «عبيد اللّه» بر خلاف پسرش «احمد» كه مردى ناصبى و نسبت به اهل بيت رسالت عليهم‌السّلام كينه و عداوت شديدى داشت، در دل، دوستدار خاندان پيامبر (ص) بود و در ظاهر از امام (ع) تجليل و احترام مى‌كرد. سخنان وى در پاسخ فرزندش احمد و اظهار نظر او درباره امام (ع) تأييد كننده اين ادعاست. [2]

3- رفتن امام (ع) به ديدار «عبيد اللّه» با اين خصوصيّت و در آغاز دوران وزارتش، بطور قطع، بر اساس اهداف و مصالحى بوده كه امام (ع) در نظر داشته است. از جمله احتمال دارد امام (ع) با شناختى كه از «عبيد اللّه» داشت با رفتن به ديدار او، محبّت اهل‌بيت (ع) را در وجودش تقويت كرد و از موقعيّت او بيش از پيش در جهت كاستن فشار دستگاه خلافت عليه شيعيان و رسيدگى به مشكلاتشان بهره جست.

نخستين اثر اين ديدار سازنده را در گفتگوى «عبيداللّه» با پسرش «احمد» درباره‌

[1] - ر. ك. ارشاد مفيد، ص 338؛ اعلام الورى، ص 357

[2] - براى آگاهى از سخنان وى به دو منبع ياد شده مراجعه كنيد