درس پنجم: فعاليّتها و موضعگيريهاى امام (ع) [3]

فراهم كردن زمينه غيبت حضرت مهدى (عج)

احاديث فراوانى كه از پيامبر عظيم الشّأن اسلام درباره جانشينان آن بزرگوار و تعداد آنان و حتّى اسامى و مشخّصات ايشان رسيده بود، كم و بيش در دسترس همگان قرار گرفته و مردم از مضمون آنها مطّلع بودند. آنان دهان به دهان و نسل به نسل از زبان رسول خدا (ص) شنيده بودند كه:

«الْأَئِمَّةُ بَعْدى اثْنا عَشَرَ، تِسْعَةٌ مِنْ صُلْبِ الْحُسَيْنِ وَ التَّاسِعُ مَهْديهِمْ» [1]

پيشوايان پس از من دوازده نفرند، نه نفر آنان از نسل (امام) حسين مى‌باشند و نهمى آنان (حضرت) مهدى ايشان است.

و نيز اين ويژگيهاى حضرت مهدى (ع) را از زبان آن حضرت به ياد داشتند كه:

«الْمَهْدِىُّ مِنْ وُلْدى اسْمُهُ اسْمى، وَ كُنْيَتُهُ كُنْيَتى، اشْبَهُ النَّاسِ بى خَلْقًا وَ خُلْقًا، تَكُونُ بِهِ غَيْبَةٌ وَ حَيْرَةٌ تَضِلُّ فيهَا الْامَمُ، ثُمَّ يَقْبَلُ كَالشِّهاب الثَّاقِبِ يَمْلَأُها عَدْلًا و قِسْطًا كَما مُلِئَتْ جَوْرًا و ظُلْماً» [2]

مهدى از فرزندان من است، نام او نام من و كنيه‌اش كنيه من است. شبيه‌ترين مردم به من در صورت و سيرت است، براى وى غيبتى است كه امّتها به گمراهى مى‌افتند، سپس همچون شهاب ثاقب روى مى‌آورد، زمين را از عدل و داد پرمى‌كند آن سان كه از ستم و بيدادگرى پر شده باشد.

[1] - كفاية الأثر، ص 23، انتشارات بيدار

[2] - كمال الدّين، ج 1، ص 286