داشت. شبانه‌روز 150 ركعت نماز مستحبّى مى‌خواند و در سال، سه ماه روزه مى‌گرفت و زكات اموالش را در طول سال سه بار مى‌پرداخت. [1]

· مقام علمى: او جزو شش نفر فقها و راويان برجسته اصحاب امام كاظم (ع) است كه وثاقت و فقاهتشان مورد تأييد و اتفاق نظر همه دانشمندان شيعه است. و در ميان آن شش نفر نيز برجستگى خاصى داشت. [2]

از صفوان بن يحيى در ابواب مختلف فقه، رساله‌ها و نوشته‌هاى مختلفى به يادگار مانده است كه بالغ بر سى جلد مى‌شود. بعضى از عناوين‌كتابهاى‌او عبارت‌است‌از: كتاب‌التجارات، كتاب المحبّة والوظايف، كتاب الفرائض، كتاب الآداب و كتاب بشارات المؤمن. [3]

· مقام ولايت: صفوان درپيروى از مقام ولايت واطاعت از پيشوايان معصوم عليهم السّلام به مرتبه‌اى دست‌يافته‌بود كه آن‌بزرگواران از وى ابراز رضايت كرده مقام دوستى و پيروى‌اش از اهل‌بيت (ع) را تأييد نموده‌اند. امام جواد (ع) از اين ويژگى صفوان چنين ياد مى‌كند:

«خداوند از صفوان‌بن يحيى و محمد بن سنان- به خاطر رضايتى كه من از آنان دارم- راضى است. آنان هيچگاه با من و پدرم مخالفت نورزيدند. [4]»

· نداشتن روحيّه رياست طلبى: وى مردى مهذّب و خودساخته بود و با شناختى كه از ماهيّت دنيا و مناصب اعتبارى و بى‌ارزش آن داشت هيچگاه به آن دل نبست. امام كاظم (ع) در سخنى فرمود:

«ضرر دو گرگ درنده‌اى كه به جان گله گوسفند بدون چوپانى بيفتند از زيان حبّ رياست نسبت به دين شخص مسلمان، بيشتر نيست. سپس فرمود: ليكن صفوان رياست طلب نبود.» [5]

صفوان به سال 210 در مدينه درگذشت [6] و با حنوط و كفنى كه امام جواد (ع) فرستاده بود تجهيز شد.

[1] - همان و معجم رجال الحديث، ج 9، ص 124

[2] - رجال كشى، ج 2، ص 830، رديف 1050

[3] - معجم رجال الحديث، ج 9، ص 124-125

[4] - رجال كشى، ج 2، ص 793، رديف 996

[5] - رجال كشى، ج 2، ص 793، رديف 965

[6] - رجال نجاشى، ص 198