خلاصه‌

دعوت به امامت همواره در سرلوحه دعوت امامان (ع) قرار داشت. زيرا دشمنان با تمام توان سعى در حذف و نابودى آن داشتند.

پيدايش فرقه‌هاى جديد فكرى از قبيل اسماعيليّه، فطحيه، ناووسيه و مباركيه در آغاز دوران امامت موسى‌بن جعفر (ع) و ادعاى امامت از سوى برخى از سران آنها، مسأله امامت پيشواى هفتم (ع) را با مشكلات بيشترى مواجه ساخت.

محورهاى مهمّ فعاليتهاى امام كاظم (ع) در پاسدارى از ميراث امامت عبارت بود از:

1- نفى امامت ديگران: امام (ع) در اين مرحله از يك سو صلاحيّت زمامداران معاصر خود را نفى كرد و آنان را افرادى فاسق و غاصب خواند؛ از سوى ديگر در برابر مدعيان امامت از قبيل برادرش عبداللَّه افطح موضع گرفت و در گفتار و عمل صلاحيت آنان را براى رهبرى جامعه اسلامى ردّ كرد.

2- اثبات امامت خويش: امام (ع) در اين مرحله با صراحت مردم را به پذيرش امامت خود فرامى‌خواند و با نشان‌دادن كرامات فراوان در صدد تبيين و تثبيت امامت خود برآمد و از اين طريق حق را براى مردم آشكار ساخت و دست فرصت‌طلبان و نالايقان را از چيدن ميوه شجره طيّبه رسالت كوتاه كرد.

پرسش‌

1- حفظ و حراست از ميراث امامت از چه ويژگى و اهميتى برخوردار بود؟

2- مهمترين تلاشهاى دشمنان براى از بين بردن مكتب اهل‌بيت (ع) چه بود؟

3- پس از شهادت امام صادق (ع) شيعيان در امر امامت به چند فرقه منشعب شدند؟

4- يك نمونه از نفى امامت زمامداران عباسى توسط پيشواى هفتم (ع) را به اختصار ذكر كنيد.

5- امام كاظم (ع) نسبت به برادرش عبداللَّه كه مدعى امامت بود چه موضعى اتّخاذكرد؟