فَلَكَ‌الْحَمْدُ» [1]

بار خدايا! تو خود مى‌دانى كه من مدتها بود از تو جاى خلوتى مى‌خواستم كه با فراغت تو را عبادت كنم؛ اينك كه خواسته‌ام را برآوردى تو را سپاسگزارم.

هنگام دعا و مناجات مكرّر عرضه مى‌داشت:

«الَّلهُمَّ انّى‌ اسْأَلُكَ الرّاحَةَ عِنْدَ الْمَوتِ وَ الْعَفْوَ عِنْدَ الْحِسابِ» [2]

پروردگارا! از تو آسايش هنگام مرگ و عفو و گذشت هنگام حساب را خواستارم.

سيد بن طاووس، زيارتى برايى امام كاظم عليه السلام نقل كرده كه فرازهايى از آن بيانگر مقام عبوديت و شب زنده‌دارى اين عبدصالح پروردگار است:

«الّلهُمَّ صَلِ عَلى مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ ... الَّذى‌ كانَ يُحيِى الَّلَيْلَ بِالسَّهَرِ الَى السَّحَرِ بِمُواصَلَةِ الاْسْتِغْفارِ. حَليفِ السَّجْدَةِ الطّويلَةِ، وَ الدُّمُوعِ الْغَزيرَةِ، وَ المُناجاةِ الْكَثيرَةِ، وَ الضَّراعاتِ الْمُتَّصِلَةِ» [3]

درود بر موسى بن جعفر عليه السلام، آن كه شب را تا سپيده دم با عبادت و استغفار پياپى زنده مى‌داشت، همپيمان سجده و گريه‌هاى سرشار و مناجات بسيار و ناله و زارى پيوسته بود.

هارون الرّشيد، سخت‌ترين دشمن موسى بن جعفر عليه السلام به مقام عبادى آن گرامى اعتراف كرده است: زمانى كه آن حضرت را در زندان ربيع افكند از فراز قصر پارچه‌اى را مى‌ديد كه در گوشه‌اى از زندان افكنده شده و جابه جا نمى‌شود. با تعجب از ربيع پرسيد: اين پارچه چيست كه من هر روز آن را در گوشه زندان مى‌بينم؟ گفت: آن پارچه نيست، بلكه موسى بن جعفر است كه يك سجده‌اش از بعد از طلوع خورشيد تا ظهر به درازا مى‌كشد. هارون از اين سخن مبهوت شد و گفت: همانا اين مرد از راهبان بنى هاشم‌

[1] - الفصول المهمّه، ص 240 و ارشاد، ص 300

[2] - مناقب، ج 4، ص 318

[3] - الانوار البهيّه، ص 174 و مفاتيح الجنان، فصل هشتم از باب سوّم