است. [1]

امام كاظم عليه السلام بيشتر روزها را روزه مى‌داشت و روشش چنين بود كه پس از نماز مغرب افطار مى‌كرد. [2]

انس با قرآن‌

كلام الهى، رفيق و مونس موسى بن جعفر عليه السلام درتنهاييهايش بود. آن گرامى قرآن را در زيباترين لحن و با تدبر و تأمل تلاوت مى‌كرد و به هنگام تلاوت، اندوهگين مى‌شد و شنوندگان از اندوه ايشان مى‌گريستند. [3] به آيات وعدو وعيد كه مى‌رسيد آنها رابر وجود مباركش عرضه مى‌داشت، در حالى كه قطرات اشك برگونه هايش جارى مى‌گشت. [4]

3- زهد

پيشواى هفتم عليه السلام در بالاترين مرتبه زهد و بى رغبتى به دنيا و مظاهر و زخارف فريبنده آن قرار داشت و جز در حدّ ضرورت و تقويت بعد معنوى و روحيّه بندگى و انجام وظيفه خطير امامت، از نعمتهاى دنيوى بهره نمى‌گرفت. ابراهيم بن عبد الحميد، مقام زهد آن حضرت را چنين بيان مى‌كند:

«بر آن حضرت در مصلآيش وارد شدم. در اتاقش چيزى جز زنبيلى از ليف خرما، شمشيرى آويز و قرآن نديدم.» [5]

مظاهر زهد، علاوه بر سيره امام كاظم عليه السلام در سخنان ارزشمند او نيز نمايان است. آن حضرت گاهى از ياران زاهد و وارسته رسول خدا صلى الله عليه و آله همچون ابوذر، ياد و از سيره و زندگى زاهدانه او تجليل مى‌كرد. [6]، و گاهى ياران و پيروان خود را به بى اعتنايى نسبت به

[1] - بحارالانوار، ج 48، ص 220؛ عيون الاخبار الرضا، ج 1، ص 95

[2] - ارشاد، ص 298

[3] - ارشاد، ص 298

[4] - دلادل الامامة، ص 156

[5] - بحارالانوار، ج 48، ص 100

[6] - ر. ك: كافى، ج 2، ص 134