علل بروز كرامات‌

صدور اين گونه كرامات از امامان عليهم السلام از يك سو بيانگر توان و سلطه تكوينى آن بزرگواران بر عالم وجود است. نَفْس قوى و ملكوتى امام عليه السلام در مجراى فيض هستى قرار داد، و همان گونه كه نفس هر انسانى بر بدن خود ولايت و سلطه تكوينى داد، پيامبر و امام نيز به اذن خدا بر همه جهان هستى به مقدار شعاع ولايتشان مسلّط هستند. البته، اين قدرت و سلطه، به اذن پروردگار و در چارچوب تدبير و مشيت الهى است. همان گونه كه سلطه تكوينى روح بر تن، بطور استقلال نيست- چرا كه هيچ موجودى در هيچ كارى مستقل نيست، مگر خداوند- سلطه تكوينى امامان عليه السلام بر كائنات نيز، مستقل نيست، بلكه به اذن خداست، و تا خداوند اجازه ندهد، آنان قادر به انجام چنين كرامات و تصرفاتى در عالم وجود نيستند.

قرآن در مورد پيامبران مى‌فرمايد:

(... وَ ما كانَ لِرَسُولٍ انْ يَأْتِىَ بِآيَةٍ الّا بِاذْنِ اللَّه لِكُلِّ اجَلٍ كِتابٌ) [1]

و هيچ پيامبرى توان آن را نداشت (از پيش خود) نشانه و معجزه‌اى بياورد، مگر به فرمان خدا؛ هر زمانى نوشته‌اى دارد (و براى هر كارى، موعدى، مقرر است).

از سوى ديگر، انجام اين كرامات از سوى پيشوايان معصوم عليه السلام در راستاى اهداف عالى آنان بود. آن بزرگواران هيچگاه به انگيزه خودنمايى و برترى‌طلبى بر ديگران، دست به چنين اقداماتى نمى‌زدند. هدف اساسى آنان، ارشاد و هدايت امّت و به رشد و كمال بندگى رساندن آنان بود كه براى تحقق اين مهمّ گاه لازم مى‌نمود با درخواست امت و حتى گاهى ابتداءً و بدون درخواست كسى، كرامات و كارهاى خارق العاده‌اى را- به اذن پروردگار- انجام دهند، تا مدعيان دروغين امامت- كه در دوران هر امامى كم و بيش بودند- براى به انحراف كشاندن مردم از مسير حق، مجال نيابد، و مردم براى تشخيص حق از باطل، همواره معيار و ملاك سنجشى داشته باشند. قرآن كريم، اصل فرستادن‌

[1] - رعد (13)، آيه 38