«كاظم»، «نفس زكيّه»، «زين المجتهدين»، «صالح»، «صابر»، «امين»، «زاهر» و «باب الحوائج الى للَّه» [1] ملقب شدن آن پيشواى بلند مرتبت به هر يك از لقبهاى ياد شده بيانگر بروز و تجلى بيشتر آن صفت در وجود آن حضرت در مقايسه با ديگر افراد است كه مرتبه‌اى ازكمال و درجه‌اى از منزلت معنوى اين امام همام نزد پروردگارش به شمار مى‌رود. به عنوان نمونه در ذيل به وجه تسميه بعضى از القاب آن گرامى اشاره مى‌كنيم.

كاظم: در مورد وجه ملقّب شدن پيشواى هفتم به «كاظم» بيانات مختلفى نقل شده كه دو نمونه آن را ذكر مى‌كنيم.

1- از آن جهت كه آن حضرت خشم خويش را فرو مى‌برد و در برابر ناملايمات و آزارهاى ديگران بردبارى پيشه مى‌كرد. [2]

2- از آن جهت كه پاسخ هر بردى را با گذشت و بخشش مى‌داد. [3]

عبد صالح: از آن جهت كه در عبادات پروردگار و شب زنده‌دارى كوشش فراوان داشت. [4]

باب الحوائج: از آن جهت كه پناهندگان و توسل جويندگان به آن حضرت، از در خانه‌اش حاجت روا و خشنود باز مى‌گشتند، [5] ابوعلى از بزرگان مذهب حنبلى مى‌گويد:

«هر مشكل و گرفتارى كه براى من پيش مى‌آمد و من به قبر مطهر موسى بن جعفر عليه السلام روى مى‌آوردم، خداوند آن را طبق خواسته من رفع مى‌كرد.» [6]

پدر و مادر

پدر گرامى پيشواى هفتم، امام صادق عليه السلام و مادر ارجمندش امّ ولدى به نام «حُمَيْده‌

[1] - ر. ك. مطالب السؤول، ص 83 و مناقب، ج 4، ص 323

[2] - همان

[3] - تذكرة الخواص، ص 312

[4] - همان و تاريخ بغداد، ج 13، ص 27

[5] - ر. ك: مطالب السؤول، ص 83

[6] - حياة الامام، موسى بن جعفر، ج 1، ص 51