نشانه‌اى به تو ارائه خواهم داد. لحظاتى نگذشت كه مردى خراسانى به حضور امام عليه السلام شرفياب شد و با امام عليه السلام با زبان عربى سخن گفت ولى امام كاظم عليه السلام پاسخ او را به فارسى داد. مرد خراسانى عرضه داشت: سوگند به خد از اين جهت به فارسى سخن نگفتم كه گمان مى‌بردم شما به خوبى نمى‌توانيد پاسخ بگوييد.

امام عليه السلام با تعجب فرمود: سبحان اللَّه! اگر من توانايى پاسخگويى به تو را (به زبان فارسى) نداشته باشم در آنچه كه سزاوار آن هستم (امامت) چه فضل و برترى بر تو دارم؟!

سپس افزود: اى ابو محمّد! سخن و زبان هيچيك از مردم و حتى حيوانات و هر موجود جاندارى بر امام پنهان نيست (و امام از همه آنها آگاهى دارد).

پيشواى هفتم عليه السلام در اين جريان دو نشانه از نشانه‌هاى امامت را به ابوبصير ارائه داد:

نخست، خبر داد از غيب و ديگر، سخن گفتن به زبان فارسى؛ سپس به صورت يك قاعده كلى فرمود: امام به همه زبانها حتب منطق حيوانات و تمامى موجودات زنده آگاه است و گرنه بين او و ديگران فرقى نيست.

على بن ابوحمزه مى‌گويد: نزد ابوالحسن عليه السلام بودم كه سى برده حبشى كه براى آن حضرت خريدارى شده بودند وارد شدند. امام عليه السلام با يكى از آنان، ساعتى به گفتگو پرداخت و همه آنچه را كه تصميم داشت بگويد به وى فرمود. سپس درهمى به او داد و فرمود: به هر يك از يارانت در هر ماه سى درهم بده، پس از اين آنان از محضر امام بيرون رفتند.

به امام عليه السلام عرض كردم: فدايت شوم! مى‌ديدم اين جوان به زبان حبشى سخن مى‌گفت، چه دستوراتى به وى داديد؟

فرمود: به وى دستور دادم كه با يارانش به نيكى رفتار كند و به هر يك از آنان در هر ماه سى درهم بپردازد. علّت انتخاب وى اين بود كه چون به او نگريستم، او را جوانى خردمند از فرزندان فرمانروايشان يافتم؛ از اين رو، او را بدانچه لازم دانستم سفارش كردم. او همه سفارشهاى مرا پذيرفت.

سپس خطاب به على بن ابو حمزه فرمود: شايد از سخن گفتن من با او به زبان حبشى تعجّب كردى؟ تعجب نكن! آنچه از (توانمنديها و كمالات و فضائل) امام بر تو پوشيده‌