مانده شگفت انگيزتر و بيشتر است؛ و آنچه ديدى در مقايسه با معلومات و آگاهيهاى (گسترده و لايتناهى) امام تنها در حدّ قطره‌اى است كه يك پرنده با منقارش از دريا مى‌گيرد. آيا مى‌پندارى با برداشتن اين قطره چيزى از آب دريا كاسته مى‌شود؟ امام به منزله اقيانوس است كه آنچه نزد اوست پايان نمى‌پذيرد و شگفتيهايش بيشتر از اينهاست (كه مى‌بينيد) و همانگونه كه اگر پرنده‌اى با منقارش قطره‌اى از آب دريا را بردارد از آب دريا كاسته نمى‌شود، دانش عالم (و امام) را نيز هيچ چيز نمى‌تواند بكاهد و عجايب و شگفتيهاى (درياى وجودش) هيچگاه پايان نمى‌پذيرد. [1] اقدامات و تلاشهاى موسى بن جعفر عليه السلام در ارائه راهها و نشانه‌هاى شناخت امام و تطبيق آن نشانه‌ها به وجود مبارك خود به آنچه شمرديم محدود نمى‌شود. ان شاءاللَّه در درسهاى آينده در بخش فعّاليتهاى امام عليه السلام با تفصيل بيشتر به اين بحث مى‌پردازيم.

خلاصه

امامت يعنى زعامت و رهبرى امت در امور به دين و دنياى آنان. اين رسالت مهمّ ايجاب مى‌كند كه امام از سوى خداوند تعيين شود؛ زيرا بجز خدا كسى از صلاح و فساد دينى و دنيوى مردم آگاهى ندارد.

آنچه وظيفه مردم است شناسايى امام و پيروى از اوست. براى شناسايى امام دو راه كلى وجود دارد: يكى بيانات و تصريحاتى كه از سوى پيامبر صلى الله عليه و آله و هر يك از امامان درباره امام پس از خود وجود دارد و ديگرى كمالات و شايستگيهاى ويژه‌اى كه در وجود امام معصوم است. امام كاظم عليه السلام در روايتى به هر دو راه ياد شده براى شناخت كرده است.

امامت خود آن حضرت نيز از همين دو راه به اثبات رسيده است. با اين بيان كه هم از سوى رسول خدا صلى الله عليه و آله و امام صادق عليه السلام تصريحات فراوان نسبت به امامت آن گرامى پس از پدر بزرگوارش شده است و هم وجود آن حضرت منشأ بروز كرامتها و شايستگيهاى زيادى بود كه هر كدام اثبات كننده امامت او مى‌باشد كه براى نمونه به شگفتى موضوع‌

[1] - بحارالانوار، ج 48، ص 101.