گشت.

د ناوگان مصرپس‌از سقوط طرابلس سال 502 هبه‌آنجا مى‌رسد

زمانى كه محاصره زمينى اطراف طرابلس در اثر انبوه نيروهاى صليبى متشكّل از قواى تنكريد، حاكم انطاكيه و بلدوين، حاكم بيت‌المقدس و «برترام بن ريموند صنجيلى» شدّت يافت و محاصره دريايى كه به وسيله دو ناوگان پروانس و جنويان صورت گرفته بود و از رهگذر آن صليبى‌ها توانسته بودند ارتباط دريايى و زمينى آن را به طور كلّى قطع كنند، شديد شد، اهالى شهر براى دفاع از آن داوطلب شده و از خود گذشتگى نشان دادند.

جزاينكه همكارى صليبيها، با يكديگر و تنگ كردن حلقه محاصره از راه دريا و زمين بر اهالى شهر، و استفاده از برج ها براى يورش به ديوارهاى شهر كه مقدّمه‌اى براى ورود به آن بود، همگى باعث شد كه اهل طرابلس از افضل شاهنشاه در مصر يارى خواسته و درخواست كمك نمايند. آنها فرستاده خود را نزد او فرستادند و از وى خواستند كه آنان را از حيث موادّ غذايى و اسلحه و نيروى انسانى، تأمين كند و بدين ترتيب در انتظار كشتيهاى مصرى نشستند.

از آن زمان كه اهالى طرابلس از فاطميان در مصر خواستار همكارى شدند، مدّت زيادى گذشت و كمك و آذوقه‌اى به آنان نرسيد، تا اينكه موادّ غذايى و آذوقه تمام شد و روحيه مردم در زمينه پايدارى و استقامت ضعيف گشت و مقاومت آنهادر برابر دشمن به سستى گرائيد و درآخر، صليبى‌ها توانستند دريازدهم ذى حجّه سال 502 هجرى (1108 م)، با قدرت شمشير وارد شهر طرابلس شوند.

اگر دولت فاطميان در همان وقت براى تدارك و يارى رساندن طرابلس چاره‌اى سريع و قاطع انديشيده بود، امكان داشت مقاومت و پايدارى در داخل شهر بر ضدّ دشمن محاصره كننده به طول بيانجامد، امّا سهل‌انگارى افضل در كمك رساندن به طرابلس و كوتاهى وى در امر ارسال مخارج و هزينه، ازجمله علّت‌هاى اساسى بود كه به سقوط شهرمنجر گرديد.

از دليلى كه ابن اثير براى تأخير ورود ناوگان آورده است مى‌توان استفاده كرد كه‌