اوضاع و احوال خود و عدم مقاومت در برابر فرنگيان شكوه كردند، امّا امكان باقى ماندن براى ناوگان نبود و پس از آرامش طوفان به سوى مصر به حركت درآمد. [1]»

بدينگونه مسؤولان و فرمانروايان مصر در اعزام ناوگان و تأخير آن در رسيدن به طرابلس قبل از سقوط آن به دست صليبى‌ها، كوتاهى كردند و اين خود سبب شد كه پس از گذشت هشت روز از سقوط طرابلس، اين ناوگان متوجّه ساحل صور شود و اين مسأله است كه اگر بر امرى دلالت داشته باشد گوياى اين مطلب است كه مسؤولين فاطمى در مصر براى دفاع از سواحل شام، سستى به خرج دادند و به اين مسأله مهمّ، اهمّيّت ندادند.

با اين كه اهالى صيدا، صور و بيروت اصرار داشتند اين ناوگان درآبهاى مرزى آنان براى حمايت آنها از هجوم صليبى‌ها كه به زودى زود انجام مى‌گرفت، باقى بماند، امّا فرماندهان ناوگان مصر، شتابزده به مصر باز گشتند.

ابو محاسن مى‌گويد:

مصريان به تهاجمات فرنگيان اهمّيّت ندادند، وى اين قضيه را به سه دليل، بى توجّهى در امر دفاع از طرابلس تلقى مى‌كند:

1- مدّتى طولانى از حركت بدان سو كوتاهى كردند.

2- ناتوانى سپاهى كه به همراه ناوگان اعزام داشته بودند.

3- شخص افضل براى دفاع ازطرابلس بيرون نيامد. [2]

ابن فرات مطلبى را نقل مى‌كند كه موضع ضعيف مسؤولان مصر را در قبال همكارى با طرابلس به ريشخند گرفته است و مى‌گويد:

«حكايت شده است كه علّت گرفتن طرابلس، بدين گونه بود كه وقتى فرنگيان حلقه محاصره شهر را تنگ كردند، مردم آن شهر توسّط فرستاده‌اى از حاكم مصر درخواست كمك و آذوقه كردند و بدين ترتيب در انتظار نيروى كمكى و مواد غذايى بسر مى‌بردند، در همين حال شناورى به آنها روى آورد، آنهادر اين كه اين‌

[1] - ابن قلانسى، ص 164 و مقريزى، اتعاظ الحنفاء، ص 116.

[2] - ابومحاسن، ج 5، ص 179.