مى‌شد [1]، به همين دليل عدن به دهليز چين معروف شده بود [2].

مسلمانها از هداياى هنرى چينى به ويژه سفال چين به شگفت آمده بودند، به همين دليل در دوران فاطميان درساختن آن از آنها تقليد كردند و «سعد» سفالگر معروف، و عدّه‌اى از شاگردانش كه از وى پيروى مى‌كردند، سعى نمودند نوعى سفال تزيين شده را بسازند كه باساختن آن از سفال سونگ چينى تقليد كردند. [3]

شهرت مصر درزمينه پارچه بافى به شهرهاى ماوراء النهر رسيد ودرمنطقه خوارزم از پارچه دبيقى مصر تقليد كردند، همچنانكه لباس‌هاى اشمونى در بخارا از آن تقليد شدودرآنجا به نام پارچه اشمونى معروف گشت. [4]

به نظر مى‌آيد كه مصر، روغن تربچه راكه ازتوليدات آن بود وبه عراق وساير جاها حمل مى‌شد، همچنين عسل طبيعى كه به واسطه آن بركليّه نقاط جهان فخرمى كرد وروغن بلسان وروغن كرچك را صادر مى‌كرد. [5]

مصر از جمله كشورهاى صادركننده زاج بود وزاج آن، به زاج واحى مشهور واز نوع يمنى مرغوب تر بود، همچنين دردوران فاطميان كتان سفيد دبيقى وپارچه‌هاى گلداراسكندريه وسفره‌هاى چرمين صعيد و پرده‌هاى بهنسا وسفره‌هاى چرمى اخميمى سنجاب از مصر صادر مى‌شد به اضافه زمرّد [6] و شكر و كتانى كه به ساير نقاط جهان صادر مى‌شد.

[1] - ابن خرداذبه، ص 153 وابن فقيه همدانى، مختصر كتاب البلدان، ص 270

[2] - مقدسى، ص 34.

[3] - زكى حسن، مقدسى، ص 34.

[4] - مقدسى، ص 324.

[5] - سيوطى، حسن المحاضرة، ج 2، ص 193.

[6] - همان مدرك، ص 194.