هنگامى كه معاويه [1] درسال 41 هجرى به خلافت رسيد جهت دفاع از سواحل همّت گماشت. ظاهراً طرابلس درآغاز خلافت معاويه، عليه اوشوريد وبعضى از روميان ساكن آنجا، فرمانرواى شهر را كشته و برخى از كشتى‌هاى متعلّق به ناوگان اعراب را كه در بندر طرابلس لنگر انداخته بودند به آتش كشيدند. [2]

امّا معاويه توانست به اين حركت و شورش پايان دهد و شايد اين يكى از علّت‌هايى بود كه معاويه را بر آن داشت كه در سال [3] 42 هجرى، گروهى از ايرانيان و «اساوره» [4] را به سواحل اردن و شام و از ميان آنها طرابلس منتقل كند. [5]

به گفته يعقوبى:

اهل حبيل، صيدا و بيروت، گروهى از ايرانيان بودند كه معاويه [6] آنها را به آنجا منتقل كرد و در پى هجوم دريايى كه بيزانس‌ها در سال 49 هجرى [7] به سواحل شام انجام دادند، معاويه دستور داد گروهى از قبايل «زطّ» [8] بصره و مردم «سيابجه» [9] در سال 49 يا 50 هجرى به سواحل منتقل شوند. [10]

[1] - عبدالعزيز سالم، تاريخ الدولة العربيه، ص 607 و صفحات بعد.

[2] - جرجى ينى، تاريخ سوديا، بيروت 1881، ص 378.

[3] - بلاذرى، ج 1، ص 139.

[4] - گروهى از نژاد سرمايه‌داران بزرگ زمان ساسانى بوده‌اند كه در يمن، بحرين و بصره زندگى مى‌كردند. (مترجم).

[5] - يعقوبى مى‌گويد: اهالى شهر طرابلس گروهى از ايرانيان بودند كه معاويه پسر ابوسفيان آنان را به آنجا منتقل كرد. (يعقوبى، كتاب البلدان، ليدن 1891، ص 337.)

[6] - همان مدرك، ص 327.

[7] - بلاذرى، ص 140.

[8] - گروهى ازمردم بصره كه از ريشه هندى بودند. مترجم

[9] - اين گروه قبل از اسلام درسواحل خليج مى‌زيستند و از ريشه اهل جزيرۀ «سوماترا» بودند كه در سال 638 ميلادى اسلام آوردند و به خدمت لشكريان اسلام درآمدند. (مترجم)

[10] - بلاذرى، ص 192.