داراى نظم وقدرتى فوق العاده بود. [1]

درآنجا كه مربوط به رقابت نيروى دريايى فاطميان بانيروى دريايى امويان مى‌شود، ملاحظه مى‌كنيم كه نخستين نمودهاى اين رقابت در كمك‌هاى مادّى كه بنيانگذار دولت فاطميان در برابر انقلابيون، در اندلس وبيشترين آن در زمان از هم پاشيدگى سياسى آن بين سالهاى 238 هجرى و 305 هجرى (852- 917 م)، به «عمربن حفصون» ارزانى داشت، منعكس مى‌باشد.

طبيعى بودكه خليفه فاطمى اين شخص انقلابى را كه قصد براندازى حكومت معاويه از طريق هم پيمان شدن بادشمنان امويان در اندلس مانند حكومت عبّاسيان وفاطميان، داشت مورد حمايت خود قراردهد.

امّا خلافت عبّاسيان كه در نهايتِ ضعف وفرسودگى بود، به علاوه تسلّط سياسى آن حكومت در اوايل قرن چهارم هجرى از مرزهاى مصرهم فراتر نمى رفت، دراين صورت جا داشت كه على بن حفصون با ارتباط بامهدى فاطمى، وى را به ضميمه كردن اندلس به ساير املاكش تشويق وترغيب كند واين مسأله‌اى بودكه مهدى به آن پرداخته بود ومجّدانه سعى در تحقّق آن داشت.

به نظر مى‌رسد كه «مهدى» به «ابن حفصون» وعده كمك داده بود وبه همين خاطر بى درنگ كشتى‌هاى جنگى را به يارى او به سوى وى اعزام داشت كه در سال 301 هجرى (913 م) در ساحل جنوبى اندلس پهلو گرفتندواو را از منطقه «عدوه» از نظر موادّ غذايى تأمين مى‌كردند.

دراينجا فرمانده امويان ناگزير بودكه ارتباط دريايى بين ابن حفصون انقلابى وكارگزارانش در مغرب را قطع كند. براى قطع اين ارتباط، آنچه راكه مى‌دانست ودر توان داشت به كارگرفت، «ابن عذارى» مى‌گويد: «امير عبدالرّحمن بن محمّد» دراين سال به كشتيهاى فاطميان درجزيره «خضراء» يورش برد وآنها رابه آتش كشيد [2] ومورّخان‌

[1] - حسين مونس، المسلمون فى حوض البحر الابيض المتوسّط الى الحروب الصليبية، المجلة‌التاريخية المصريه، ج 4، اول، مى 1951، ص 106.

[2] - ابن عذارى، ج 2، ص 247 وابن خلدون، كتاب العبر، ج 4، ص 33.

در برابر اين، خليفه اموى «عبدالرّحمن بن محمّد الثائرالخارجى» در برابر خلفاى فاطميان، «ابويزيدمخلدبن كيداد يفرنى» را مورد حمايت خويش قرارداد واز فرزند او ايّوب كه از «قرطبه» مى‌آمد استقبال شايان توجّهى را در سال 355 هجرى 946 ميلادى به عمل آورد وابن عذارى، ج 2، ص 321.