دليل بيمناك بودن از حضور كشتيهاى «كارم» از دزدان دريايى [1]، اهتمام ويژه اى از خود نشان دهند.

به همين سبب معز خليفه فاطمى، نسبت به تقويت ناوگان فاطمى و منظّم كردن آن به گونه اى هماهنگ با اوضاع سياسى جديد، توجّه فراوان مبذول داشت، و با اينكه وى ناوگان خويش را از پايگاه هاى غرب به اسكندريه، دمياط، تنيس، عسقلان، طرابلس، صيدا و صور منتقل كرده بود و جز تعداد اندكى از كشتيهاى خويش را براى همكارى با نمايندگان خود از خاندان زيريان جهت حراست از سواحل مغرب نزديك وميانه در برابر خطر امويان در اندلس [2] قرار نداد ودر همان زمان براى پيروزى از سياستى كه فرمانروايان فاطمى براى ادامه نبرد دريايى در صقليه و جنوب ايتاليا آن را دنبال مى كردند، درمغرب باقى نگذاشت.

منتقل شدن فاطميان به مصر، تقسيم شدن دولت آنها را به دو بخش به دنبال داشت: بخش شرقى كه شام و مصر رادر بر مى گرفت و بخش غربى كه به نوبه خود به سه منطقه جداگانه تقسيم مى شد:

الف- طرابلس و سرت.

ب- منطقه زيريان صنهاجى در غرب نزديك و ميانه.

ج- منطقه صقليه كه تنها در اختيار خاندان بنى ابوالحسين كلبى قرار داشت. [3]

امّا شام و مصر، با اينكه فاطميان از مكرو شيطنت دشمنانشان در عراق وخود سرزمين شام [4] در امان نبودند، اين دو كشور براى نخستين بار در تاريخ اسلامى خود در يكپارچگى سياسى همه جانبه‌اى با يكديگر قرار گرفتند.

[1] - به همين دليل در عيذاب ناوگانى مستقر كردند تا بين عيذاب و سواكن و اطراف آن با كارم رويارويى‌كند، اين ناوگان متشكّل از پنج فروند كشتى بود، وبعد از آن به سه عدد تقليل يافت و حاكم قوص، سرپرستى اين ناوگان رابه عهده داشت (قلقشندى، صبح الاعشى، ج 3، ص 52.)

[2] - ارشيبالدلويس، القوى البحريه و التجارية، ص 312.

[3] - نويرى، نهاية الارب فى فنون الادب، ج 22، ص 137.

[4] - عبدالعزيز سالم، الصلات التاريخية بين الشام و مصر فى العصر الاسلامى، مجلة العلوم، شماره پنجم، مى 1964، ص 1-10 و عبد المنعم ماجد، ظهور الخلافة الفاطمية وسقوطها، ص 123