شعبان سال 492 هجرى، صليبى ها با قدرت شمشير وارد آن شهر شدند.

ب- عسقلان، آخرين پايگاه دريايى فاطميان در شام‌

در حالى كه پى در پى خبر پيشروى صليبى ها در سواحل شام به نيروهاى فاطميان در قاهره مى رسيد و با اينكه صليبى ها مرتّب بر مسلمانان پيروز مى شدند، بطورى كه در مدّتى كوتاه توانستند بر انطاكيه، معرة النعمان، كفر تاب و حصن الاكراد دست يابند و نيروهاى آنان شهرهاى عرقه، طرابلس، صيدا، صور و عكا را در محاصره خود داشتند، مسئوولان دولت فاطميان به پيروزى‌هاى صليبيان از اين ديدگاه كه ارزشى براى آنان ندارد، مى نگريستند و از همين رو از خود تحرّكى نشان نداده و بر ضدّ صليبى ها دست به كار مهمّى نمى زدند، ابو المحاسن در گفته خود، سكوت «افضل» را زير سؤال مى برد و مى‌گويد: «افضل لشكريان مصر را حركت نداد، با اينكه او از نظر نيرو و هزينه توانايى داشت، نمى دانم علّت اين سكوت و به حركت در نياوردن سپاه چه بود؟!» [1]

چنين به نظر مى رسد كه دولت فاطميان از آغاز، صليبيان را به چشم هم پيمانان خود بر ضدّ سلجوقيان كه دشمنان سياسى و مذهبى فاطميان بودند، مى ديدند، به همين دليل از رويارويى با آنان پرهيز كرده و سستى به خرج دادند. هنگاميكه صليبى ها بيت المقدس را محاصره كردند و در 23 شعبان سال 492 هجرى پس از محاصره اى كه بيش از چهل روز به طول انجاميد به ديوارهاى شهر يورش برده و وارد آن شدند و كشتار سهمگين در آن به راه انداختند، [2] اينجا بود كه افضل سكوت بيشتر را جايز ندانست و تصميم گرفت بيت المّقدس را كه سقوط آن به دست صليبى ها، تجاوزى آشكار بر ضدّ دولت فاطميان تلقى مى شد. [3] باز پس گيرد.

از اين رو افضل، در اوايل رمضان سال 492 هجرى بابيست هزار نفر نيرو از

[1] - ابو محاسن، النجوم الزاهره، ج 5، ص 147.

[2] - كامل، ابن اثير، ج 8، حوادث سال 491 هجرى، ص 189 و النجوم الزاهرة، ج 5، ص 149.

[3] - 401.P,7591 ,sirap ,sedasiorc sed eriotsiH ,tessuoR