زشت و كفرآميز آنها برده‌اند و مطمئن بودند با حضور اين افراد در سازمان نمى‌توانند به مقاصد پليد خود برسند، از اين رو، از هسته‌هاى اوليه گروه فرقان خواستند با نام جداگانه‌اى فعاليت كرده‌ و منتظر دستورات بعدى باشند. به اين ترتيب در سال 1357 گروه فرقان فعاليت نحس خود را آغاز كرد.

2- رشد: گروه فرقان همچنان به جلسات خود ادامه داد و سعى كرد با جذّابتر نمودن سخنان خود و جوان‌پسند نمودن آنها، تعداد بيشترى از جوانان ساده لوح را فريب دهد ولى توفيق زيادى به دست نياورد. پيروان تفكر التقاطى، بيشتر سازمان منافقين را كه پرآوازه و مشهور بود، ترجيح مى‌دادند. بيچاره سران فرقان! كه نمى‌توانستند راز خود را در يكى بودن با منافقين، بنابه دستور سازمان افشا كنند.

در روزهاى نخست سال 1358 دستورات مركزيت منافقين به فرقان رسيد: ليستى شامل نام 22 نفر روحانى و پانزده نفر غير روحانى كه مانع از به قدرت رسيدن منافقين بودند.

روحانيون عبارت بودند از آية اللّه مطهرى، حجة الاسلام هاشمى رفسنجانى، حجة الاسلام ربانى شيرازى و ... غير روحانيون، آقايان مهدى عراقى، اسداللّه لاجوردى، محمد كچوئى و .... [1]

فريب خوردگان فرقان دست به كار شدند و با مخفى‌كارى تمام، دست به ترور زدند.

بزرگان انقلاب اسلامى هنوز به اهميّت حفاظت از جان خود نمى‌انديشيدند و همچون مردم عادى رفت و آمد مى‌كردند، اين امر، فرصت خوبى را براى فرقان پديد آورده بود.

3- مرگ: اعضاى فرقان كم بودند. تعدادى از آنها در جريان ترورها دستگير و با لو دادن و اعتراف خود، سبب دستگيرى تعداد ديگرى شدند و بالاخره مرگ كامل آنها در اواخر سال 1360 در رسيد.

چه كسانى؟

1- بنيانگذاران: اكبر گودرزى و على حاتمى.

[1] خبر فوق سه هفته قبل از اجرا به مسؤولِین امر اطلاع داده شد. خبر به شهِید مطهرِی نِیز رسِید، لِیکن به دلِیل ضعف برنامه‌هاِی حفاظتِی، برخِی توطئه‌هاِی فرقان به ثمر رسِید. نگاه کنِید به: غائله چهاردهم اسفند 1359، ص 85، 86.