درس چهارم:

نقش احزاب و تشكيلات سياسى در وقايع مهم

تاريخ ايران‌

«قدرتهاى بزرگ، براى اينكه نگذارند ايران با هم باشد، با يك نقشه شيطانى، يك حزب را درست كرده و اسمش را اين گذاشته و حزب ديگرى را درست كرده و اسمش را آن گذاشته است. اين حزب، با آن حزب دشمن است و آن حزب، با اين حزب.

... يكى از راههاى استفاده غرب از ما و استفاده آمريكا و شوروى از مخازن ممالك ماها، همين است كه در بطن جامعه كه بايد براى خودش يك حسابى داشته باشد و پيشرفتهايى بكند، در همان بطن جامعه، از طرق مختلف اختلاف درست مى‌كنند. ...

و بواسطه همين اختلافاتى كه در بطن جامعه درست مى‌كنند، نمى‌گذارند كه جامعه بسوى ترقى خودش برود.

اينها مى‌زنند توى سر هم و آنها نفتشان را مى‌برند، گازشان را مى‌برند و هر چه دارند غارت مى‌كنند و كسى هم نيست تا حرفى بزند، براى اينكه يك فكر واحد نيست، افكار متشتّت و مختلف است.» [1]

(امام خمينى، 9/ 8/ 1357.)

احزاب و تشكيلات سياسى ايران در طول تاريخ تقريبى صد ساله خود، همواره نقش اختلاف آفرين و تفرقه‌سازى را ايفا كرده‌اند. ثمرات تلاش و زحمات مردم مسلمان كشور ما، در بسيارى از موارد به دليل همين نقش اختلاف انداز احزاب، پايمال شده است. نهضت مشروطيّت، نهضت ملّى شدن صنعت نفت و قيام پانزده خرداد 1342، از اين دست بوده‌اند.

پس از پيروزى انقلاب اسلامى نيز احزاب گوناگون سعى كردند تا با اختلاف اندازى

[1] در جستجوِی راه از کلام امام، دفتر سِیزدهم، گروههاِی سِیاسِی، ص 17 و 18.