به طور كلّى منافقين، صدام، آمريكا، جبهه ملّى و هر مرتدّ و منافق و كافرى از ديدگاه نهضت آزادى قابليّت دوست شدن و برخورد خوب را دارند.

چرا؟

1- علم زدگى: در اين كه علم [تجربى‌] مى‌تواند بسيارى از پديده‌هاى دينى را تبيين و تأييد كند شكى وجود ندارد، لكن بايد به محدوديت‌هاى آن توجه كرد. معلومات امروز بشر نسبت به آنچه مى‌تواند باشد قطره در برابر درياست. بسيارى از نظرات علمى به طور مرتّب دگرگون مى‌شوند و نظرياتى جديدتر جاى آنها را مى‌گيرند. بهره‌گيرى انحصارى از چنين علوم اندك و در حال تغيير براى تبيين معارف دينى مى‌تواند علت بسيارى از اشتباهات نهضت باشد.

2- وابستگى به استكبار جهانى: اگر به نهضت آزادى خيلى خوشبينانه نگاه كنيم و اسناد جاسوسى برخى از سران نهضت نظير امير انتظام، ميناچى و ... را كه در جريان اشغال لانه جاسوسى‌آمريكابه دست امت‌اسلامى ايران افتاد، و ... ناديده بگيريم، همصدايى عملى آنها با راديوهاى بيگانه، به ويژه راديوى استعمارى انگليس (بى. بى. سى) و وابستگى فكرى آنها به غرب، بخصوص آمريكا، قابل انكار نيست. اين وابستگى سبب بسيارى از اشتباهات نهضت در برخورد با خواسته‌هاى مردم و فرامين ولايت فقيه گرديده است.

3- فقدان شمّ سياسى: امام خمينى در اين ارتباط، خطاب به نهضت آزادى فرمودند: «...

من به شما عرض كردم كه يك مطلبى كه بر خلاف ضرورت اسلام است و بر خلاف نصّ قرآن است و از يك گروهى [جبهه ملى‌] صادر شده است با اسم و رسم، من دعوت كردم از اينها حسابتان را جدا كنيد، چرا شما نكرديد؟ ... من بايد بگويم كه شماها با اينكه در سياست بزرگ شديد شمّ سياسى نداريد، چنانچه آقاى بنى‌صدر نداشت.» [1]

[1] خط سازش، ج 1، ص 58. [به نقل از روزنامه اطلاعات (2/4/1360)]