به همين دليل دولت مصدق تصميم گرفت كه قطع رابطه بين دو كشور را اعلام كند، زيرا معتقد بود كه روابط بين دولتها وسيله‌اى برا حفظ دوستى و همكارى متقابل و حل مسائل فى‌مابين مى‌باشد و اگر چنين نتيجه‌اى از آن به دست نيايد، نيازى به آن نيست و بهتر است كه دو كشور در پايتختهاى يكديگر نماينده سياسى نداشته باشند. همچنين مصلحت ايجاب مى‌كرد كه با قطع روابط به تحريكات و توطئه‌هاى روزافزون انگلستان در ايران پايان داده شود. [1]

مصدق در پى تصميم دولت ايران در روز 30 مهر 1331 سفارت انگلستان در تهران را تعطيل و كاركنان آن را از ايران اخراج كرد ودليل آن را عدم توجّه دولت انگلستان به خواست ملت ايران مبنى بر ملّى شدن صنايع نفت، حمايت غيرقانونى از شركت نفت و تحريك ومداخله در امور داخلى ايران دانست. [2]

ايران همچنين اعضاى هيأت ديپلماتيك خود را از لندن فراخواند ومرحله جديدى از نهضت ملّى نفت ايران آغاز شد كه تا سقوط دولت مصدق در 28 مرداد 1332 ادامه پيدا كرد.

[1] - تاريخ سياسى معاصر ايران، مدنى، ج 1، ص 254؛ سياست خارجى ايران در دوران پهلوى، هوشنگ مهدوى، ص 183-182؛ از سيد ضياء تا بختيار، بهنود، ص 363.

[2] - همان.