گرفته و استقلال آن را اگر از نظر بين المللى مورد قبول واقع شود، به رسميت خواهد شناخت، ولى اگر دولت انگلستان بطور خودسرانه، استقلال بحرين را اعلام كند، ايران آن را به رسميت نمى‌شناسد و در صورت عضويت بحرين در سازمان ملل، ايران از آن سازمان خارج خواهد شد. [1] پس از سخنان شاه و موضع جديدش درباره بحرين، دولت ايران به «اوتانت» دبير كل وقت سازمان ملل متحد اطلاع داد كه در مسأله بحرين دخالت كند و هر نظرى را كه دبير كل اتخاذ و به تصويب شوراى امنيت برساند، ايران نيز آن را خواهد پذيرفت. در اين هنگام، دبير كل، هيأتى را به سرپرستى «ويتوريوو گيچاردى» به نمايندگى از خود به بحرين اعزام نمود تا از نظر مردم بحرين در اين مورد آگاه شود.

نماينده دبير كل، پس از بازگشت به سازمان ملل، اعلام كرد كه اكثريت قاطع مردم بحرين خواستار استقلال كشور خود هستند و در 21 ارديبهشت 1349 ه. ش/ 1970 م، شوراى امنيت نيز گزارش هيأت مزبور را تصويب كرد و به اطلاع دولت ايران رساند.

«هويدا» كه در اين زمان نخست وزير ايران بود، آن را تقديم مجلسين كرد و هر دومجلس آن را از تصويب گذراندند و بحرين بطور رسمى از ايران جدا شد. [2]

بدين ترتيب، اوّلين نتيجه اى كه نقش ژاندارمى شاه براى ايران به ارمغان آورد، جدايى استان چهاردهم كشور از پيكره آن و لكه ننگ ديگرى بر دامن محمدرضا و دولت فاسد او بود. علاوه بر اين، دولت ايران يك ساعت پس از اعلام استقلال بحرين، آن را به رسميت شناخت و با دولت آن روابط صميمانه‌اى برقرار كرد و از شيخ عيسى حاكم آن كشور جهت بازديد از ايران دعوت نمود. از آن تاريخ به بعد، مجمع الجزاير بحرين تبديل به يكى از پايگاهاى مهمّ آمريكا و ساير كشورهاى غربى در خيج فارس شد.

ب- پذيرش حاكميت مشترك ابوموسى و اعاده حاكميت بر دو جزيره ديگر

يكى از مسائل مهم ديگرى كه قبل از خروج نيروهاى انگليسى از خليج فارس و پذيرش نقش جديد ايران مى‌بايست حل شود، موضوع جزاير سه گانه ايرانى به نامها

[1] - تاريخ روابط خارجى ايران از پايان جنگ جهانى تا سقوط پهلوى، هوشنگ مهدوى، ص 228.

[2] - همان، ص 230-229؛ تاريخ سياسى معاصر ايران، مدنى، ج 2، ص 145-147؛ كشورها و مرزها در منطقه ژئوپلتيك خليج فارس، پيروز مجتهدزاده، ترجمه حميد رضا ملك محمدى نورى، ص 193-198.