آمريكايى به سوى ايران سرازيرشد و مبالغ هنگفتى از دلارهاى نفتى ايران را كه مى توانست در جهت بهبود اقتصادى و رفاه مردم مستضعف ايران قرار بگيرد، به جيب صاحبان شركتها و صنايع نظامى و يا دولتمردان آمريكايى سرازير كرد.

نتايج نقش ژاندارمى شاه براى ايران‌

الف- انتزاع بحرين از ايران‌

مهمترين نتيجه منفى پذيرش نقش ژاندارمى منطقه از سوى محمدرضا، جدايى بحرين از خاك ايران بود. مجمع الجزاير بحرين از نظر تاريخى هميشه جزئى از خاك ايران بوده است. اما از سال 1820 م، دولت استعمارگر انگلستان، شيخ حاكم آنجا را تحت حمايت خود قرار داد و به لحاظ موقعيت واهميّت استراتژيكى آن، اين قسمت از خاك ايران در تصرف انگلستان باقى ماند. [1]

در طول قرن نوزده و اوايل قرن بيستم، يكى از موارد اختلاف هميشگى ايران و انگلستان مسأله بحرين بود. انگلستان كه در اين زمان (1349 ه. ش) در آستانه خروج از خليج فارس بود، سعى داشت كه از يك سو ايران را وادار به قبول استقلال بحرين و از سوى ديگر، مجبور به شناسايى رسمى كشور جديد التأسيس امارات متحده عربى مركب از هفت [2] شيخ نشين آن منطقه كند. دولت ايران ابتدا اعلام كرد كه استقلال بحرين را نمى تواند بپذيرد و همواره بحرين را جزئى از خاك خود مى‌داند. سياست خارجى ايران تا اين زمان بر اين اساس قرار داشت كه تا زمانى كه مشكل بحرين و چزاير سه گانه ايرانى حل نشده، با تشكيل فدراسيون شيخ نشينهاى جنوبى خليج فارس مخالت كند. [3] امّا ناگهان از موضع خود عدول كرد و شاه در يك كنفرانس مطبوعاتى در چهاردهم دى ماه 1347 ه. ش 1969 م، در دهلى نو اعلام كرد كه اگر مردم بحرين نمى خواهند به ايران ملحق شوند، دولت ايران، ادعاهاى خود را نسبت به آن جزاير پس‌

[1] - ر. ك: بحرين و خليج فارس، جفرى توگت و تئودور توماس، ترجمه همايون الهى، ص 35-31.

[2] - اين هفت شيخ نشين عبارت بودند از: ابوظبى، دوبى، شارجه، عجمان، فيجره، ام القرين و رأس الخيمه.

[3] - تاريخ روابط خارجى ايران از پايان جنگ جهانى تا سقوط پهلوى، عبدالرضا هوشنگ مهدوى، ص 228-212.