ناگفته نماند كه اين تفاهم فقط مربوط به ابوموسى بود و دوجزيره ديگر را ايران ملك مطلق خود مى‌دانست و به همين دليل حاضر نبود كه درباره آنها يادداشت مشابهى با دولت انگلستان به نمايندگى از شيخ رأس الخيمه امضا كند.

همچنين در تفاهم مربوط به جزيره ابوموسى، ترتيبات امنيتى مشخصى براى آن در نظر گرفته شده بود. از اين رو، نيروهاى ايران در تاريخ نه آذر 1351 ه. ش/ 1971 م، يك روز قبل از خروج نيروهاى انگليسى، وارد اين جزاير شده، تنب بزرگ و كوچك را دوباره به ايران ضميمه كردند. و در جزيره ابوموسى در جاهايى كه از قبل مشخص شده بود، مستقر گشتند. بدين ترتيب پس از هشتاد سال، ايران دوباره بر آن دو جزيره حاكم شد. [1]

دو روز پس از اين حادثه، كشور امارات عربى متحده مركب از شش شيخ نشين شامل، ابوظبى، دوبى، شارجه، عجمان، فجيره وام القوين، بدون مشارك رأس الخيمه [2] كه از اقدام ايران ناراضى بود. استقلال خود را اعلام كرد. دولت ايران بلافاصله آن ار به رسميت شناخت و با آن روابط سياسى بر قرار نمود. اين مسأله هم يكى ديگر از اشتباهات و ننگ تاريخى سياست خارجى محمدرضا و دولت هويدا بود، زيرا با پذيرش حاكميت مشترك جزيره ايرانى ابوموسى بعدها مشكلاتى را براى ايران فراهم كرد، در حالى كه مى توانست شناسايى امارت را منوط به اعاده حاكميت هر سه جزيره ايرانى كند. البته راس الخيمه بعدها به اين شش شيخ نشين پيوست.

ج- مشاركت ارتش ايران در سركوبى جنبش ظفار

پس از خروج نيروهاى انگليسى از خليج فارس شورشيان ظفار كه از سوى چين، يمن جنوبى و شوروى حمايت مى‌شدند، عملياتى را عليه سلطان عمان آغاز كردند. جبهه «آزاديبخش ظفار» از سال 1344 ه. ش/ 1956 م، مركب از نيروهاى انقلابى چپ و ملّى‌گرايان تأسيس شده بود و در تمام شبه جزيره عربستان فعاليت مى‌كرد.

استقلال جمهورى دموكراتيك يمن در سال 1347 ه. ش/ 1968 ميلادى و استقرار

[1] - سياست خارجى ايران در دوره پهلوى، هوشنگ مهدوى، ص 373؛ جزيرۀ ابوموسى و جزاير تنب بزرگ و تنب كوچك، افشار سيستانى، ص 79-86.

[2] - اين شيخ نشين هم چندى بعد به اين فدراسيون پيوست.