سياسى آن كشور به نام «ماير عُزرى» وارد ايران شد. يك سال بعد، با موافقت شاه دفتر سياسى ايران در سفارت سوئيس در «تل آويو» گشايش يافت. [1]

در اواخر دهه 1330 ه. ش به علت روابط نزديك «ماير عُزرى» سفير اسرائيل غاصب در ايران با مقامهاى بلند پايه نظامى و سياسى، بويژه دكتر «اقبال» نخست وزير ايران و وزير خارجه‌اش «عباس آرام» و سپس «شريف امامى» و حتّى «دكتر امينى»، روابط شاه با رژيم نامشروع اسرائيل بطور چشمگيرى افزايش يافت.

در اين زمان شاه در يك مصاحبه با سردبير روزنامه كيهان بطور تلويحى اسرائيل را به رسميت شناخت. [2]

روابط سياسى رژيم پهلوى با اسرائيل در دهه 1340 ه. ش‌

در اوايل دهه 1340 ه. ش و در دوران نخست وزيرى «اسدالله عَلَم»، امام خمينى (ره) مبارزات خود را به بهانه تصويب لايحه انجمنهاى ايالتى و ولايتى با رژيم وابسته پهلوى آغاز كرد. معظم له كه با درايت و تيزبينى، شاه را عامل آمريكا و اسرائيل مى‌دانست، در عصر عاشوراى سال 1342 ه. ش سخنرانى مهمّى ايراد كرد ونسبت به نفوذ [3] رژيم غاصب اسرائيل در همه امور كشور هشدار داد و فاجعه مدرسه فيضيه را كار عُمال اسرائيل دانست، هر چند اين سخنرانى به زندانى شدن امام راحل (ره) منجر شد، ليكن حركت امام (ره) عليه رژيم شاه و اسرائيل و به دنبال آن، قيام پانزده خرداد همان سال، باعث شد كه مدتى در روابط سياسى شاه و رژيم اشغالگر قدس خلل ايجاد شود ودوباره به صورت مخفى درآيد. [4]

رژيم پهلوى كه به سازش ناپذيرى و عزم راسخ امام امت (ره) در مبارزه با اجانب پى برده بود، به اين فكر افتاد كه به خيال خود با او كنار بيايد. پس از بركنارى «عَلَم» و روى كار آمدن «حسنعلى منصور»، امام خمينى (ره) از زندان آزاد شد. امّا پس از تصويب‌

[1] - سياست خارجى ايران در دوران پهلوى، هوشنگ مهدوى، ص 285.

[2] - همان، ص 288-285.

[3] - ر. ك: تاريخ سياسى معاصر ايران، مدنى، ج 2، ص 39.

[4] - سياست خارجى ايران در دوران پهلوى، هوشنگ مهدوى، ص 378.