امّا باعث تغييرات اساسى در سياست خارجى كشورهاى فوق نشد. در امريكا، «جيمى كارتر» با شعار «حقوق بشر» به رياست جمهورى انتخاب شد. در اسرائيل حزب ملى‌گراى افراطى ليكود به رهبرى «مناخيم بگين» پيروز شد و وى به نخست وزيرى رسيد. در ايران هم «امير عباس هويدا» پس از سيزده سال جايش را به «جمشيد آموزگار» داد، امّا «خلعتبرى» همچنان در وزارت خارجه باقى ماند و اين نشان دهنده عدم تغييرات‌اساسى در روابط خارجى ايران در ارتباط با كشورهاى خارجى، بويژه مصر و اسرائيل بود. محور اساسى سياست خارجى ايران همچنان بر حفظ رابطه با دو كشور مصر و اسرائيل و تشويق آنها به صلح با يكديگر بود. دولت جيمى كارتر نيز سادات و بگين را به صلح ترغيب مى‌كرد. نتيجه فشارها و ترغيبهاى ايران و امريكا باعث ملاقاتهاى سادات و بگين در مصر و اسرائيل وامضاى قرارداد صلح «كمپ ديويد» در شهريورماه 1356 در امريكا شد. [1]

مبارزات مردم مسلمان ايران به رهبرى امام راحل (ره) در سال 1356 ه. ش عليه رژيم امريكايى شاه به انقلاب خونين سراسرى تبديل شد در عين حال رهبر انقلاب اسلامى و مردم مسلمان ايران همواره از ملت مسلمان فلسطين حمايت كردند.

[1] - سياست خارجى ايران در دوران پهلوى، هوشنگ مهدى، ص 456-452.