بعد از فروپاشى عثمانى وتشكيل كشور مستقل عراق، سرپرستى آن به انگلستان واگذار شد. از اين تاريخ به بعد، به علت اختلافات تاريخى كه ريشه آن به گذشته هاى بسيار دور بر مى‌گشت، روابط دو كشور فراز و نشيبهاى زيادى به خود ديد وچند بار نيز تا مرحله جنگ پيش رفت، امّا هر بار با امضاى معاهده يا موافقتنامه‌اى حل وفصل گرديد كه آخرين آن امضاى موافقتنامه الجزاير در سال 1353 ه. ش بين شاه و صدام حسين بود.

آغاز روابط خارجى بين تركيه و ايران مقارن با شروع زمامدارى آتاتورك ورضاخان در تركيه و ايران بود؛ عضويت هر دو كشور در پيمانهاى منطقه‌اى مانند «سعدآباد»، بغداد، سنتو و «سازمان عمران منطقه‌اى، مناسبات دو كشو را به عاليترين سطح خود در دوران سلطنت محمدرضا- جهت حفظ منافع غرب- رساند.

روابط دو جانبه ايران و عربستان سعودى هم كه از زمان سلطنت رضاخان در ايران آغاز شده بود، در آغاز دهه 1350 ه. ش و اعلام سياست دوستونى آمريكا و نقش حساسى كه اين دو كشور به عنوان پايه هاى اصلى اين سياست داشتند و همچنين به علت عضويت آنها در سازمان «اوپك» به بالاترين سطح خود تا آن تاريخ رسيد.

به علت نفوذ همه جانبه امريكا در صحنه سياسى ايران و پاكستان و وجود اشتراكات زياد ديگر و عضويت دو كشور در سازمانهاى منطقه‌اى، روابط محمدرضا با زمامداران پاكستان هميشه خوب ودر سطح وسيعى برقرار بود.

علاوه بر كشورهاى مذكور، روابط ايران در زمان محمدرضا با ساير كشورهاى منطقه مانند افغانستان، كويت، امارات متحده، قطر و عمان، همواره در چارچوب همكاريهاى منطقه‌اى و حُسن همجوارى، در سطح خوبى قرار داشت.