رژيم محمدرضا پهلوى در طول دوران حكومت ديكتاتورى خود و بويژه در دو دهه آخر عمر خود با بيشتر كشور هاى دنيا اعم از كمونيستى و سرمايه دارى روابط نزديكى داشت.

هر چند بعد از كودتاى 28 مرداد 1332 ه. ش، انگلستان به قدرت درجه دوم در صحنه روابط بين الملل تبديل شد، امّا به علت سابقه زياد آن كشور در ايران ونزديكى بيش از حد انگلستان با امريكا، روابط شاه با آن كشور بطور گسترده ادامه داشت.

بعد از انگلستان، بيشتر روابط رژيم شاه در اروپاى غربى با آلمان فدرال بود، زيرا بعد از پايان جنگ جهانى دوم و نفوذ و سلطه متفقين بر آن كشور، آلمان به يكى از مهمترين پايگاههاى امريكا در اروپا تبديل شده بود.

علاوه بر انگلستان و آلمان فدرال، ايران با بيشتر كشورهاى اروپاى غربى و بويژه فرانسه و ايتاليا روابط گسترده‌اى در زمينه‌هاى سياسى، اقتصادى و فنى داشت.

روابط ايران و ژاپن كه در زمان جنگ جهانى دوم قطع شده بود، از زمان نخست وزيرى مصدق و نهضت ملى نفت ايران دوباره آغاز شد و روز به روز گسترش يافت و ژاپن در زمينه هاى گوناگون اقتصادى، تجارى و فنى و بويژه نفت، يكى از مهمترين شريكهاى تجارى ايران در دهه هاى بعد بود.

روابط ايران باكشورهاى اروپاى شرقى به دنبال گسترش روابط با شوروى در دهه 1340 ه. ش و 1350 ه. ش برقرار گرديد روابط در زمينه هاى مختلف اقتصادى، بازرگانى و فنى با بيشتر اين كشورها از جمله چكسلواكى سابق، بلغارستان، مجارستان و يوگسلاوى سابق و المان شرقى توسعه پيدا كرد.