آن نيز حضور داشته است.

اگر چه سازمان ملل متحد و بقيه اركان آن در وصول به هدفهاى مهمى كه به آنها محول شده چندان موفّق نبوده‌اند، اما جمهورى اسلامى ايران با حضور در اين سازمان بين المللى سه هدف عمده را دنبال مى كند:

1- فريادها و خواسته هاى بحق جمهورى اسلامى را از طريق تريبون آنها به گوش جهانيان برساند.

2- ايجاد ارتباط نزديك و پيوسته با كشورها و دولتهاى جهان سوم كه بيشترين اعضاى اين گونه سازمانها را تشكيل مى دهند.

3- بهره بردارى از امكانات تخصصى و حرفه‌اى اين گونه سازمانها به نفع ايران و كشورهاى جهان سوم و جلوگيرى از انزواى سياسى جمهورى اسلامى ايران توسط كشورهاى امپرياليست در سطح روابط بين الملل.

جنبش غير متعهدها

پس از پايان جنگ جهانى دوم تغييرات مهمى در سياست بين الملل به وجود آمد كه مهمترين آنها، برقرارى سيستم موازنه قدرت جديد با تكيه بر نظام دوقطبى به رهبرى آمريكا و شوروى سابق بود.

با تشكيل بلوك بنديهاى جديد و آغاز جنگ سرد در روابط بين الملل، گروهى ازكشورهاى تازه استقلال يافته آسيايى و آفريقايى به منظور پرهيز از دسته بنديهاى سياسى، اقتصادى و نظامى موجود، سياست جديد و مستقلى از دو ابرقدرت در پيش گرفتند كه بعدها به «جنبش عدم تعهد» مشهور شد. در سال 1334 ه. ش/ 1955 م رهبران چند كشور جهان سوم در «باندونگ» اندونزى گرد آمدند تا سازمان جديدى را كه هيچ گونه وابستگى به بلوك بنديهاى موجود نداشت، بنيان نهند. از آن زمان به بعد بازيگر جديدى وارد عرصه بين‌الملل شد كه اعضاى آن را كشورهاى جهان سوم تشكيل مى‌دادند. [1]

جنبش عدم تعهد كه به مفهوم عدم وابستگى به بلوكهاى غرب و شرق بود و گاهى نيز

[1] - جنبش عدم تعهد از آغاز تا سال 1985، على اكبر عبدالرشيدى، ص 23.