جمهورى اسلامى ايران مخالف برخورد نوع دوم سازمانهاى بين المللى است وبا قصد ايجاد تغيير در ساختار اين گونه سازمانها و استفاده از تريبون آنها به نفع مسلمانان و ساير آزاديخواهان جهان و تحقق هدفهاى سياست خارجى خود، عضويت در آنها را پذيرفته و طبق اصول و آرمانهاى سياسى وجهانى خود با آنها همكارى مى كند، همچنين با حضور در سازمانهايى مانند جنبش عدم تعهد، سازمان كنفرانس اسلامى، اپك و ...

باعث تقويت استقلال اين سازمانها و تصميمات و موضع گيرى آنها به نفع ملتهاى محروم و مسلمان جهان مى‌شود. اينك به تشريح فعاليتها و روابط جمهورى اسلامى با سازمانهاى فوق اشاره مى‌شود.

سازمان ملل متحد [1]

سازمان ملل متحد پس از پايان جنگ جهانى دوم با شركت پنجاه كشور جهان تشكيل شد. نمايندگان اين كشورها كه در آمريكا گرد آمده بودند، با امضاى منشورى كه بعدها منشور ملل متحد ناميده شد، سازمان ملل متحد را بنا نهادند. بر اساس ماده يك منشور مهمترين وظايف اين سازمان عبارت است از: 1- حفظ صلح و امنيت بين المللى 2- توسعه روابط دوستانه ميان ملتها بر اساس اصل تساوى حقوق و استقلال ملى 3- همكارى در حل مسائل بين المللى و ...

اين سازمان داراى اركان گوناگونى مانند مجمع عمومى، شوراى امنيت، شوراى اقتصادى اجتماعى، شوراى قيموميت، ديوان بين المللى دادگسترى و دبيرخانه است كه هر كدام در زمينه‌هاى مختلفى فعاليت مى‌كنند. ايران از امضاكنندگان منشور ملل متحد و از بنيانگذاران اوّليه سازمان ملل متحد است و از آغاز در همه اركان سازمانهاى تخصصى‌

[1] - در اين قسمت از منابع زير استفاده شده است:

- سازمان ملل متحد، مسؤوليت حفظ صلح و امنيت بين المللى، ناصر ثقفى عامرى

- ماهيت سازمان ملل، شمس الدين رحمانى

- سازمان ملل متحد و مؤسسات تخصصى آن، غلامعلى صمصامى

- اصول سياست خارجى جمهورى اسلامى، منوچهر محمدى

- ارزيابى سازمانهاى بين المللى در قرن بيستم، اينيس ل. كلاده ترجمه فرهنگ رجايى.