آغاز جنگ عراق عليه ايران، جنبش با مسأله جديدى روبرو شد؛ چرا كه دو كشور ايران و عراق كه هر دو در آن عضويت داشتند. و موضع جنبش بستگى به حضور فعّال هر يك از دو كشور در آن بوداز سال 1361 ه. ش واز هنگامى كه ميزبانى عراق براى كنفرانس سران مطرح بود، ايران تلاشهاى زيادى در سطح ديپلماتيك به عمل آورد تا عراقِ متجاوز را از ميزبانى سران عدم تعهد محروم كند. همچنين ايران ضمن شركت در كنفرانسهاى وزيران خارجه در «دهلى نو»، «هاوانا» و «ماناگوا» در سالهاى 1360 ه. ش 1361 و 1362 ه. ش خواستار تغيير مكان اجلاس سران از بغداد به كشور ديگر و همچنين اخراج عراق از جنبش عدم تعهد به دليل تجاوز به يك كشور غير متعهد و زير پا گذاشتن يكى از اصول اوليه آن جنبش شد. سرانجام تلاشهاى سياسى و ديپلماتيك ايران در سطح جنبش منجر به تغيير مكان تشكيل اجلاس سران از «بغداد» به «دهلى نو» شد و آقاى ميرحسين موسوى، نخست وزير وقت ايران در آن اجلاس شركت كرد و از آن پس جمهورى اسلامى ايران بطور فعّال در همه جلسه هاى وزيران خارجه و سران در بالاترين سطح سياسى شركت كرده است. [1]

سازمان كنفرانس اسلامى‌

در سال 1346 ه. ش/ 1967 م، جنگ شش روزه اعراب و اسرائيل كه منجر به شكست كشورهاى عربى از رژيم غاصب صهيونيستى و تصرف بخشهايى از كشورهاى عربى از جمله صحراى سينا از مصر، بلنديهاى جولان از سوريه و كرانه غربى و شرقى بيت المقدس از اردن شد، نقطه عطف جديدى در تاريخ خاورميانه پيش آورد. قدرت طلبى روزافزون رژيم اسرائيل از يك سو و احساس خشم توده هاى مسلمان عرب به دليل شكستهاى فضاحت بار رژيمهاى مرتجع از اسرائيل از سوى ديگر، باعث شد كه سران محافظه كار دولتهاى عرب براى خاموش كردن و تسكين آتش احساسات مردم چاره‌اى انديشيده و بنا به دعوت شاه مراكش، سران كشورهاى اسلامى كنفرانس فوق العاده اى در 1348 ه. ش/ 1969 ميلادى در آن كشور تشكيل دادند كه منجر به‌

[1] - جنبش عدم تعهد از آغاز تا 1985، عبدالرشيدى، ص 371-351.