اين كه داراى تضادهايى با بعضى از كشورهاى اسلامى بود، با اين اقدام خود قصد داشت وانمود كند كه خواستار وحدت كشورهاى اسلامى است. [1]

جمهورى اسلامى نيز پس از پيروزى انقلاب به اين عضويت صحه گذاشت. اين روابط از سال 1357 ه. ش داراى فراز و نشيبهاى فراوانى بوده است كه بطور كلى مى‌توان آن را به سه دوره مشخص تقسيم كرد. دوران قبل از آغاز جنگ تحميلى با عراق، دوران جنگ و دوران پس از جنگ.

دوران قبل از آغاز جنگ تحميلى كه با پيروزى انقلاب آغاز شد، ايران ضمن پرداخت حق عضويت خود كه از رژيم سابق باقى مانده بود، به عضويت خود در آن سازمان ادامه داد، امّا به دليل وابستگى شديد بعضى از اعضاى سازمان به بلوكهاى غرب و شرق چندان تمايلى به شركت فعال در آن نداشت. سرانجام با شروع بحران روابط ايران و امريكا بر سر مسأله لانه جاسوسى در تهران، روابط ايران با سازمان بهبود يافت و به همين دليل آن سازمان در مناسبتهاى مختلف با صدور قطعنامه هاى خود از مواضع ايران پشتيبانى كرد. [2]

با آغاز جنگ تحميلى عراق عليه ايران، كشورهاى عربى كه تعداد قابل ملاحظه‌اى از اعضاى كنفرانس اسلامى را تشكيل مى دادند، به نفع عراق موضع گرفتند و به همين دليل روابط ايران با آن سازمان رو به سردى نهاد. در طول جنگ تحميلى، سازمان كنفرانس اسلامى چندين بار در قطعنامه هاى خود از دوكشور ايران و عراق خواست كه از راههاى مسالمت آميز اختلافهاى خود را حل و فصل كرده، به مرزهاى شناخته شده بين المللى عقب نشينى كنند و چند هيأت حسن نيت نيز به منظور رفع اختلاف و پايان دادن به جنگ به ايران و عراق فرستاد؛ ولى به دليل اين كه هيچ اشاره اى در اين قطعنامه‌ها به كشور متجاوز و تعيين خسارتهاى جنگ نشده بود، مورد قبول ايران واقع نشد. [3]

با پايان جنگ تحملى و حذف عامل مهم جنگ در روابط ايران با سازمان كنفرانس‌

[1] - شناسنامه سازمانهاى بين المللى، وزارت خارجه، ج 2، ص 27.

[2] - روزنامه ابرار، پنجم ارديبهشت 1372، شماره 1293، ص 1.

[3] - همان.