لبنان و گروههاى مبارز مسلمان آن كشور معطوف بود.

بطور كلى نيروهاى فعّال سياسى در لبنان به دو دسته اسلامى و غير اسلامى تقسيم مى‌شوند.

از ميان گروههاى غير اسلامى مى توان گروههاى مسيحى، ملى وچپ را نام برد كه هر كدام نيز به گروههاى كوچكترى تقسيم مى‌شوند. با توجه به اصول و هدفهاى سياست خارجى جمهورى اسلامى ايران، اين گروهها از همان ابتدا جايگاهى در هدفهاى كوتاه مدت و دراز مدت سياست خارجى ايران نداشتند و مقامها و مسؤولين ايران چندان توجهى به اين گروهها نمى كردند؛ چرا كه آنها بيش از آن كه به فكر استقلال كشور خود باشند، از منافع كشورهاى ديگر در لبنان دفاع مى‌كردند ودر واقع حافظ منافع بيگانگان بودند. از اين رو، اين گروهها نه تنها مورد حمايت و توجه ايران واقع نمى‌شدند، بلكه ايران مخالف فعاليت و مبارزه اين نوع از گروهها در كشور مسلمان لبنان بود.

دسته ديگر، گروههاى اسلامى هستند كه در لبنان مشغول مبارزه با سلطه بيگانگان و بويژه تهديدهاى رژيم اشغالگر قدس مى‌باشند. اين دسته نيز به دو گروه سنى و شيعه تقسيم مى‌شوند. مهمترين گروه مبارزه سنى در لبنان، جنبش توحيد اسلامى به رهبرى «شيخ سعيد شعبان» است. هدف اين جنبش، تشكيل يك نظام جمهورى اسلامى در لبنان به جاى سيستم طايفه‌اى است. و به همين دليل از همان آغاز پيروزى انقلاب اسلامى مورد حمايت و پشتيبانى جمهورى اسلامى قرار گرفت. اما اين گروه نتوانست از حمايتهاى بى دريغ ايران در جهت مبارزه با دشمنان داخلى و خارجى لبنان به نحو شايسته‌اى استفاده كند، از اين رو، روابط ايران با اين جنبش داراى نوساناتى بوده است.

مهمترين گروهى كه پس از انقلاب اسلامى و قبل از تشكيل حزب الله لبنان مورد توجه و پشتيبانى سياستهاى خارجى ايران قرار گرفت، گروه شيعه «جنبش امل» بود. اين جنبش در سال 1354 ه. ش/ 1975 م، توسط «امام موسى صدر» رئيس مجلس اعلاى شيعيان لبنان تأسيس شد. وى در مدت پنج سال توانست گروهها و مسلمانان محروم شيعه جنوب لبنان را در اين جنبش سازماندهى كرده، عليه رژيم صهيونيستى و آزادى فلسطين به كارگيرد و به همين دليل مورد حمايت و توجه رهبر كبير انقلاب‌