اسلامى حضرت امام خمينى (ره) بود. اما پس ازناپديد شدن امام موسى صدر اين جنبش كم كم از اصول اوليه‌خود عدول كرد و به دو گروه به نام «جنبش امل» به رهبرى نبيه برى» طرفدار سياست سوريه در لبنان و جنبش امل اسلامى به رهبرى حسين الحسينى منشعب گرديد.

جمهورى اسلامى ايران همواره روابط خود را با اين گروههاى شيعه حفظ نموده و در سازمانهاى بين المللى جهانى و منطقه اى از آنان حمايت كرده است.

پس از انشعاب و دودستگى در تنها جنبش شيعيان لبنان و انحراف آنها از اصول اوليه‌اى كه «امام موسى صدر» پى ريزى كرده بود، مردم لبنان به تأسى از انقلاب شكوهمند اسلامى ايران از يك سو و اشغال جنوب آن كشور توسط دولت غاصب اسرائيل، از سوى ديگر، جنبش انقلابى «حزب الله» را تشكيل دادند. اين جنبش با قبول اصول و ارزشهاى انقلاب اسلامى و رهبرى آن يك نهضت خالص شيعى را در لبنان براى مبارزه‌با سلطه بيگانگان و تهاجم اسرائيل شكل داد. [1] و از آن زمان همواره در خط مقدم جبهه لبنان با تجاوزگران غاصب جهت رفع اشغال كشورشان مبارزه مى‌كند.

رهبر معظم انقلاب اسلامى ايران و مقامها و مسؤولين بلندپايه كشورمان از زمان تشكيل حزب اللّه همواره روابط نزديك و صميمى با اين جنبش را سرلوحه برنامه هاى خارجى خود قرارداده و در مجامع بين المللى و منطقه‌اى از آن حمايت كرده‌اند كه يك نمونه آن حمايت ايران از حزب اللّه در تجاوز شانزده روزه رژيم اشغالگر قدس در ارديبهشت 1375 ه. ش ومقابله حزب اللّه با آن است. حزب اللّه از بدو تأسيس تا كنون ضربات سخت و كمر شكنى را به متجاوزان و كشورهاى سلطه گر وارد ساخته است.

جنبشهاى آزاديبخش عراق‌

يكى ديگر از نهضتهايى كه پس از پيروزى انقلاب اسلامى مورد توجه جمهورى اسلامى ايران قرار گرفت، نهضتهاى آزاديبخش عراق بود. عراق و نهضتهاى آزاديبخش در آن كشور و بويژه نهضتهاى شيعه از چند جهت براى ايران مهم بودند. نخست اين كه‌

[1] - رويارويى انقلاب اسلامى ايران و آمريكا، جميله كديور، ص 116-115.