درس بيست چهارم: روابط خارجى جمهورى اسلامى ايران باهمسايگانش

بخش عمده‌اى از روابط خارجى هر كشورى را ارتباطات آن كشور با همسايگانش تشكيل مى دهد؛ در صورتى كه كشورى داراى همسايگان متعدد با انواع واقسام رژيمهاى مختلف و ايدئولوژيهاى گوناگون باشد، اين روابط از جنبه هاى سياسى، اقتصادى، فرهنگى و نظامى از تنوع زيادى برخوردار مى باشد. جمهورى اسلامى ايران در منطقه خاورميانه و خليج فارس از چنين وضعى برخوردار است و به همين دليل، نوع روابط آن با كشورهاى مختلف همسايه داراى سطوح مختلفى از خصمانه تا برادرانه در نوسان بوده است.

مقامهاى بلندپايه وزارت خارجه جمهورى اسلامى ايران از ابتدا تا كنون با توجه به اصل همزيستى مسالمت آميز و حسن همجوارى و اولويت در روابط خارجى با كشورهاى مسلمان و همسايه و غيرمتعهد، جايگاه خاصى در روابط خارجى كشورمان با همسايگانش قايل بوده و هستند. از اين رو، همواره تمايل داشتند كه روابط ايران با همسايگانش حسنه و در سطح بالا، برقرار باشد و هيچ كشورى در امور داخلى ديگر كشورها بويژه همسايگانش دخالت نكند.

با اين حال، روابط سياسى جمهورى اسلامى با همسايگانش دچار فراز و نشيبهاى زيادى بوده است كه به اختصار آن را توضيح مى‌دهيم.

كشورهاى شوراى همكارى خليج فارس‌

بعد از پيروزى انقلاب اسلامى و شكست سياست دوستونى امريكا در منطقه خليج‌