مورد هدف مسلسلهاى خود قرار دادند كه مردم نيز به مقابله پرداختند اين جنگ و گريز تا نزديكيهاى غروب ادامه داشت كه در نهايت با وساطت فرزند امام (ره) حاج آقا مصطفى ماجرا در روز جارى به پايان رسيد. [1]

پس از انتشار خبر دستگيرى امام (ره) در تهران كليه تجار و كسبه دست از كار كشيدند و به همراهى ديگر اقشار جامعه از جمله دانشجويان با شعارهاى «يا مرگ يا خمينى» و «مرگ بر شاه» به خيابانها ريختند دستجات تظاهركننده ضمن حمله به اماكن و خودروهاى دولتى، به طرف ايستگاه راديو و محل اقامت شاه به حركت درآمدند. اما در نزديكى اين دو مركز، مورد حمله نيروهاى سراپا مسلح قرار گرفتند و هزاران نفر از مردم شهيد و يا مجروح شدند.

در ديگر شهرها نيز تظاهرات و اعتصابات عليه اين اقدام رژيم صورت گرفت [2]

عدّه‌اى از علما براى اعتراض به دستگيرى امام «ره» به تهران رفته، خواستار آزادى هر چه زودتر ايشان شدند. در پى اين اعتراضات ايشان از زندان به خانه‌اى متعلّق به ساواك كه شديداً تحت نظر بود منتقل شد. به محض اطّلاع مردم از محل سكونت امام «ره» به سوى منزل ايشان سرازير شدند. ساواك كه از اين وضعيت نگران شده بود، از ملاقات مردم با ايشان جلوگيرى كرد. حضرت امام «ره» كه توسّط علماى مهاجر به تهران در جريان وقايع پانزده خرداد قرار گرفته بود در حالى كه منقلب شده بود بشدّت مى‌گريست.

در نهايت حضرت امام (ره) روز هفده فروردين 1343 بطور رسمى آزاد شد. رژيم كه سعى داشت ايشان را به سازش بكشاند قبل از آزادى امام، وزيركشور خود، جواد صدر را به ديدار ايشان فرستاد. در مقاله‌اى كه بعد از آزادى امام (ره) در روزنامه اطلاعات درج شده بود چنين وانمود شده بود كه امام (ره) در يك تفاهم با رژيم متعهد به عدم دخالت در سياست شده است. ايشان در ديدارى كه در همين زمان با دانشجويان داشت در قسمتى از بيانات خود چنين فرمود:

[1] تارِیخ سِیاسِی معاصر اِیران، مدنِی، ج 2، ص 45.

[2] داستان انقلاب، طلوعِی، ص 213 ـ 214.