1356 ه. ش. طى مقاله‌اى در روزنامه «اطلاعات» تحت عنوان «ايران و استعمار سرخ و سياه» و به نام مستعار «احمد رشيدى مطلق»، عبارات توهين آميزى را درباره حضرت امام (ره) درج كرده بود. آنها در اين مقاله امام (ره) را به عنوان فردى شهرت طلب، جاه طلب، وابسته به استعمار، با سابقه‌اى مجهول، قشرى و مرتجع، سيّد هندى، شاعر عاشق پيشه و ... معرفى كرده بودند. اين خصوصيات درباره كسى ذكر شده بود كه جز به اسلام به چيز ديگرى نمى‌انديشيد و به همين سبب در بين مردم ايران از محبوبيت بالايى برخوردار بود. در اين مقاله سعى شده بود كه حساب امام خمينى (ره) را از ديگر علما و مراجع جدا كرده، كليه آنها را موافق با اقدامهاى رژيم در قالب انقلاب شاه و ملّت قلمداد كند. از ديگر نكات قابل توجّه در اين مقاله تلاش براى خدشه‌دار كردن قيام پانزده خرداد به وسيله وابسته جلوه دادن آن به خارج و هماهنگى بين مرتجعين مذهبى و كمونيستها تحت عنوان ارتجاع سرخ و سياه داشت. [1]

انتشار اين مقاله باعث خشم و انزجار عمومى مردم در سراسر كشور بويژه در حوزه علميه قم شد. حدود يك ساعت پس از انتشار اين مقاله، اوضاع طبيعى شهر قم به هم ريخت. صبح روز بعد نيز طلاب و مردم راهپيمايى خود را به طرف خانه علما، مراجع و مدرسين حوزه علميه آغاز كردند. در هر يك از خانه علما، سخنانى در جهت محكوم كردن حركت توهين آميز رژيم ايراد شد. سخنرانان در اين مجالس ضمن درخواست عذرخواهى رسمى دولت از روحانيت و معرفى و مجازات نويسنده مقاله، افشاگريهاى فراوانى عليه رژيم صورت گرفت كه در گسترش دامنه مبارزات نقش مهمى ايفا كرد.

تظاهرات اعتراض آميز و آرام مردم در حالى كه كلاسهاى درس حوزه علميه، بازار و كليه مغازه‌هاى شهر قم تعطيل شده بود، در روز بعد با حضور روحانيون و مردم در خانه مدرسين حوزه و استماع سخنان آنها همچنان ادامه يافت. اين در حالى بود كه هر لحظه بر جمعيت حاضر افزوده مى‌شد.

ازدحام جمعيت تظاهر كننده در بعد از ظهر نوزده دى به اوج خود رسيد. شهر در

[1] تارِیخ سِیاسِی معاصر اِیران، مدنِی، ج 2، ص 243 ـ 246.