صلاح‌الدين بعد از فراغت از نماز جمعه اقدام به تعمير مسجدالاقصى كرد. «مسلمانان آنچه توان داشتند در زيبايى بنا و نقشهاى آن به كار گرفتند. مصالح مورد نياز از كاشيهاى بى‌نظير و زيورهاى زرين قسطنطينى و ديگر مصالح مورد نياز را فراهم آوردند. نخستين اقدامشان در اين راستا پاك كردن تصويرهاى موجود روى ديوارها بود. فرنگيها روى صخره را با كاشى پوشانده بودند و صلاح‌الدين فرمان داد كه آن كاشيها را خراب كنند. دليل كاشى‌كارى آن بود كه كشيشها بخش زيادى از صخره را به ازاى دريافت طلا و نقره به زايرانى كه از دريا مى‌رسيدند فروخته بودند. زايران به اميد بركت آنها را به وزن طلا مى‌خريدند. هرگاه كسى مقدار اندكى از آن را به شهر و ديارش مى‌برد، براى خود كليسايى مى‌ساخت و آن را درون قربانگاهش جاى مى‌داد.

از اين رو يكى از پادشاهان مسيحى كه بيم نابودى آن را داشت فرمان داد كه روى آن را بپوشانند.

پس از برداشتن آن پوشش صلاح‌الدين مصحفهاى زيبا و رحلهاى نيكو به آنجا فرستاد. قاريان را در مسجد گماشت و مقررى بسيارى نيز برايشان تعيين كرد و اسلام در آنجا بار ديگر طراوت و شادابى يافت. چنين بزرگداشتى را از بيت‌المقدس، پس از خليفه دوّم كسى جز صلاح‌الدين ايوبى به جاى نياورد، خداوند او را بيامرزد و همين افتخار و شرافت او را بس است.

داستان منبر نيز به نوبه خود مهيّج است. قضيه از اين قرار بود كه چون نورالدين زنگى فتح بيت‌المقدس را در سر مى‌پروراند، به صنعتگران حلب فرمان داد تا منبرى بسازند. آنان نيز دست به كار شدند و منبرى بسيار زيبا و محكم ساختند. نورالدين گفت: «ما اين منبر را براى نصب در بيت‌المقدس مى‌سازيم». درودگران چندين سال روى آن كار كردند و در اسلام همانندش ساخته نشده بود. ولى مرگ نورالدين فرا رسيد و موفق به تحقق اهدافش نگشت. پس از آن كه صلاح‌الدين قدس را گشود فرمان داد آن منبر را از حلب آوردند و در قدس نصب كرند. از زمان ساخت تا نصب منبر بيش از بيست سال طول كشيد.