او در سال 586 ه/ 1190 م باخبر شد كه فرنگيها شهر شَلَب واقع در غرب اندلس را تصرف كرده‌اند. وى خود آهنگ آنجا كرد و شهر را به محاصره درآورد و آن را گرفت.

در همين هنگام سپاهى را از موحدون و اعراب گسيل داشت و چهار شهر را كه فرنگيان چهل سال پيش از مسلمانها گرفته بودند گشود. حاكم طليطله از وى بيمناك و خواستار صلح و آشتى با وى گرديد. او نيز پس از بستن پيمان صلحى پنج ساله به مراكش بازگشت. [1]

2. جبهه مخالف مسلمانان در اندلس‌

ايالتهاى شمالى اندلس سياست استراتژيك ثابتى را در پيش گرفتند كه پس از آن به «سياست بازپس‌گيرى» موسوم گرديد. اين سياست بر چند اصل مبتنى بود كه مهم‌ترينشان اينهاست:

1. ايجاد اختلاف مستمر ميان مسلمانان اندلس [2] و بهره‌بردارى از اختلافات براى ايجاد شكاف در جبهه داخلى مسلمانان و به جان هم انداختن آنها.

2. گرفتن دژها، روستاها و شهرها از دست مسلمانان با آرامى و به تدريج.

3. ايجاد سرزمينهاى سوخته، با انزواى منطقه و شهر هدف جنگ، نابودى امكانات اقتصادى، به آتش كشيدن مناطق، بيچاره كردن مردم و از ميان بردن امنيت، به طورى كه در فرصت مناسب بتوان با كم‌ترين تلاش ممكن آنجا را به تصرف درآورد.

[1] . ابوبكر بن عبدالله بن وزير شلبى، از فرماندهان گردانهاى اشبيليه فرماندهى نيروها را در اين حملات بر عهده داشت. او كه شاعر بود، پس از بازگشت پيروزمند از مأموريتش قصيده‌اى سرود و در آن يعقوب المنصور را مخاطب قرار داد و وقايعى سختى را كه در دوران فرماندهى او با فرنگيان گذشته بود بازگو كرد: ولماتلا قينا جرى الطعن بيننا فمنا ومنهم طائحون عديد وجال غرار الهند فينا وفيهم فمنا ومنهم قائم وحصيد فلا صدر الا فيه صدر مثقف وحول الوريد للحسام ورود صبرنا ولا كهف سوى البيض والقنا كلانا على حر الجلاد جليد ولكن شددنا شدة فتبلدوا ومن يتبلد لايزال يحيد فولوا وللسمر الطوال بها مهم ركوع وللبيض الرقاق سجود

[2] . مسلمانان اندلس از اعراب، بربرها، اندلسيها و مغربيها (مرابطون و موحدون) تشكيل مى‌گرديدند